Anne Bishop

anex

Kurcze, muszę powiedzieć szczerze, że dopiero tutaj przeczytałam, jak dawno ta seria w ogóle powstała w oryginale. Spory szok muszę przyznać Shocked

. Odczuwam niejako rozkoszny dreszczyk na myśl ile to mnie jeszcze czeka Very Happy

. Nurtuje mnie jedna sprawa : do jakiej mianowicie rasy należy Jeanelle? Bo mnie nie udało się jakoś tego znaleźć, a to chyba istotne. Bo jeśli nie do długowiecznej, to i tak świetlanej przyszłości z Deamonem bym jej nie wróżyła. Ten sobie czekał na nią parę tysięcy lat, a tu , wiek niecały i cała ta szczęśliwość ulega dekapitacji dotknięta spróchniałym zębem czasu Laughing

. A tak poważnie, to naprawdę nie wiem. Może to oczywiste, ale jasny gwint, nie pamiętam, żebym o tym czytała. Proszę uniżenie lepsze fanki ode mnie aby oświeciły mnie w tej kwestii Sad

Villka

Długowieczne są tylko trzy rasy, których nie chcę podawać teraz imiennie, bo mam spore możliwości coś przekręcić. Razz

W każdym razie: ciemnoskórzy, złotoocy i skrzydlaci są Erienczycy czyli przykładowo Marian, tak samo (tyle, że bez skrzydeł Razz

) wyglądają h... ha... wymawia się "hajalczycy" Razz

czyli Seatan. Ostatnia rasa ("dhelmanczycy") są złotoocy, bezskrzydli, ale ich skóra jest o ton ciemniejsza niż przypadku poprzedników...

Pozostałe rasy to niedługowiczni - czyli ludzie. ;P (No i inne rasy, które się ukrywały jak Deal Mon, czy fauny itp)
Tak, Jeanelle jest człowiekiem... i tak: dekapitacja Deamonowego szczęścia nastąpiłaby prędzej czy później...

Zapraszamy do łowiska!

Mikka

Czyli nie ma co liczyć w Czarnych Kamieniach na szczęśliwe zakończenie? Liiiipa.
Nie powiem, żeby mnie to zbyt pozytywnie nastawiało w tym momencie.

Mikka · Wysłany: Nie 22:09, 06 Mar 2011 Temat postu:

o w mordę... staram się wyjść z szoku, ale nie szczególnie mi idzie XD właśnie skończyłam czytać "Twilight's Dawn" - czyli ten najnowszy zbiór opowiadań o którym pisała Villka.
I... i... i... nie wiem co napisać, po prostu nie wiem.
Szkoda J i S, ale w sumie ubawiło mnie jak to sie skończyło Smile

Szczególnie, że w wielu punktach tak naprawdę Daemon i Surreal do siebie pasują Smile

I tworzą strasznie zabawną parę - szczególnie gdy dołączy Lucivar i można się porządnie przewrócić ze śmiechu *turla sie* Ostatnie zasko ze Świtem Zmierzchu mnie zatkało XD Ogólnie choć książka momentami sprawiała że ryczałam jak głupia - i tak mam bardzo pozytywne odczucie Smile

polecam kązdemu znającemu angielski przeczytanie Smile

Villka · Wysłany: Pią 1:19, 11 Mar 2011 Temat postu:

Przeczytałam!
Przeczytałam „Świt zmierzchu” (albo „Zmierzch światu” nigdy nie pamiętam jak to się zwie...)
O e-booka było bardzo ciężko!

Nie wiem, jak się czuję.

Hymm... chyba w sumie jestem usatysfakcjonowana.
Obyło się bez dramatu (jakiego się spodziewałam po tej zapowiedzi z września), bez jakiś strasznych nieszczęśliwości czy prostych rozwiązań.
Jak wszystkie książki spoza trylogii książka była przyjemna, ale mimo wszystko nie tak porywająca jak trójksiąg.
[Uplasowałabym ją gdzieś pomiędzy „Splątanymi sieciami”, a „Trylogią”, tak na równi z opowiadaniem „Książe Ebon Rhi”.]

Tematem łączącym wszystkie opowiadania w zbiorze było „Pozwalać odejść/ Letting go” – po prostu lepszego słowa nie można dobrać. I chyba tak samo uważała Autorka sądząc po tym wpisie ze strony dla amerykańskich literatów.

To opowieści nie tyle o stracie, co o tym, co się dzieje z ludźmi, którzy coś utracili.

Autorka nie skupia się na fakcie „utracenia”. Nie, to po prostu się zdarza, każdy kiedyś coś lub kogoś straci – bardziej ją [autorkę] interesowało co się dzieje z bohaterami, po tym, co nieodwracalne. Jak leczą rany, czym suszą łzy, co zyskują, co dają w zamian...

Książka jest słodko-gorzka. Czasem kwaśna...
Nawet w ciemności można dostrzec światło. A w słońcu cień.
Masę kontrastów naraz:
Śmierć - wesele, wolność - przywiązanie, samotność – zacieśnianie więzi.
Czytając na jednej stronie opis czegoś smutnego – pogrążałam się w melancholii, żeby już na kolejnej stronie przeczytać coś zabawnego i zacząć chichotać.

Hymm...

Podobała mi się oczywiście Tersa – bo ona zawsze mnie intryguje. Razz

Wszystkie scenki komediowe z Surreal i Lucivarem nie zawodzą Razz

Mam nawet kilka ulubionych, ale zdecydowałam, że ich tutaj nie przetłumaczę Razz

– nie zniszczę Wam przyjemności z natrafiania na nie podczas czytania w najbardziej niespodziewanych momentach. Razz

Tak jak Mikka – się turlałam ze śmiechu jak surykatka w rui! Very Happy

[Może tylko jedną rzecz napomknę: Surreal powiedziała Lucivarowi coś takiego, że Marian z ciekawości dopytywała, cóż wywołało na twarzy jej męża taką minę. Wnioskując z tego niesamowitego grymasu uznała, że kiedyś ta fraza może się stać dla niej przydatna Razz

]

Mikka · Wysłany: Pią 14:33, 11 Mar 2011 Temat postu:

I z tym się w pełni zgodzę, Villuś.

Choć przyznać muszę, że często chichrałam jak głupia - szczególnie jak sie na horyzoncie pojawiał Lucivar - jednak całokształt zakończenia z perspektywy Surreal jest raczej dołujący. Lubiłam J. [nie, nie napiszę tego imienia w pełni, bo i tak zawsze sie w nim mylę], ale mimo wszystko jej postać w pewnym stopniu jest dla mnie abstrakcyjna. Wiesz o co mi chodzi, Vill? Przez całą Trylogię wszystkie zdarzenia - całość tej ISTOTY "dream made flash" obserwujemy oczyma pozostałych bohaterów - Daemona, Lucivara, Surreal i Saetana. NIGDY nie ma punkt widzenia samej J. - co może dla innych jest zaletą, ale dla mnie jakość tak odrealniło J. jako bohaterkę. Dlatego, gdy dotarło do mnie w czasie czytania, że D. i S. będą razem, uciszyło mnie to - bo jak już mówiłam, według mnie są dość dopasowani. Jednak w rezultacie, jak mówisz- S staje sie substytutem, choć, cholera, według mnie jest ciekawszą postacią niż J.
Zdaje mi sie, że A.B chciała podkreślić jak potężna była, jest i będzie miłość między D. i J. - jednak w trakcie tą miłość jakoś "przejechała" Surreal :/ I w rezultacie każdy poza S. dostał w pełni szczęśliwe zakończenie - co według mnie jest po prostu do bani.

Czyli podsumowując krótko i na temat - poza tym jednym rozwiązanie, książka mi sie podobała - choć nie często zdarza mi się to powiedzieć o jakichkolwiek książkach, gdzie giną główni bohaterowie.

Villka · Wysłany: Pią 19:07, 25 Mar 2011 Temat postu:

Hymm... Nie no, Surreal dostaje w sumie to, o czym marzyła...
Well... ja ją widziałam z Deamonem od kiedy się spotkali. Razz

Od czasu kiedy się upiła i próbowała go uwieść. Razz

Paradoksalnie najbardziej do siebie pasują... czy raczej: nikt tak dobrze nie pasuje do niebezpiecznego Sadysty, jak kurtyzana-morderczyni i Czarownica z Mglistego Miejsca.

Jeanelle była na Deamona zbyt... niewinna.
Zbyt dobra.
Z drugiej strony on właśnie tego potrzebował: niewinności, naiwności, prostoduszności - bo nigdy wcześniej tego nie zaznał.
Ona uzupełniała go... zmieniła jego punkt widzenia...
Ech, miłość piękna, ale taka... rozpaczliwa.
Oni oswajali siebie nawzajem z tym, co ich przerażało. Ona - z dobrem, dzieciństwem, przyjaźnią, a on - z seksem, pożądaniem i podnieceniem.
Byli troszkę swoimi przeciwieństwami.
Nawet jeżeli Jeanelle akceptowała i rozumiała Deamona i Sadystę, to i tak tańczyć z Sadystą mogła tylko Czarownica.

Tym czasem Surreal była... była po części podobna do Deamona (wychowywali się w podobnym środowisku... ba! On ją wychował! Był kimś na wzór starszego brata i jednocześnie ideału mężczyzny... kimś kogo starała się naśladować, kogo podziwiała, szanowała i kogo tak dziecinnie pragnęła... kto budził w niej ciekawość, troskę i pożądanie), a po części do Jeanelle...
Zabawne, że tak naprawdę wszyscy troje byli skrzywdzeni w dzieciństwie...
Ofiary dorosłych...

Tak czy inaczej czułam gorycz... Za bardzo lubię Surreal, by jej nie odczuwać. Czy to oznacza, że Surreal tak naprawdę nigdy nie marzyła o miłości?

I tak, rozumiem, co miałaś na myśli Razz

Ale dla mnie mimo wszystko to swego rodzaju urok...

Wertowałam “Twilight’s Dawn”, wyszukiwałam smaczków, analizowałam…

Zauważyłam, że chyba pierwszy raz Chosti miał okazję otworzyć buzię Razz

– no, może się wypowiadał w „Dziedziczce cieni”, ale to zapewne było jakieś pojedyncze zdanie, okrzyk pełen emocji…
A tutaj nawet ładna scenka rodzajowa mu się trafiła Razz

Z całego sabatu tak naprawdę najbardziej się wyróżniała Karla i Khary. No i burzliwy przypadek Księcia Arona Razz

A reszta?
Z przyjemnością przeczytałabym jakieś krótkie sceny z ich udziałem na podstawie których można określić ich charaktery i temperamenty.
Nie mówię, że to od razu muszą być jakieś krótkie opowiastki o perypetiach miłosnych czy o dramatycznych intrygach dworskich. Nie. Wystarczyłyby takie scenki jak ta z „Twilight’s Dawn”. Razz

Chosti występuje raptem na 5 stronach, a można spokojnie wyrobić sobie o nim zdanie. Nic niewiadomo jak zaskakującego – już wcześniej było wiadome, że jest „elfem”, że nosi Szary, że jest spokrewniony z Surreal (nie czaję w jaki sposób… mają wspólną babcię, a to oznacza, że jest on potomkiem rodziny panującej w Dea al Mon, a któryś z jego rodziców był bratem/siostrą Titian? A może Chaosti był po prostu bratem Titian? W takim razie jego żona, Gabrielle, też jest z nim jakoś spokrewniona?), ale tutaj, w kilku krótkich chwilach wyszedł z niego cały charakterek, cały temperamencik. Razz

Taka Surreal w spodniach. Razz

No… może nie do końca Surreal w spodniach, bo miał w sobie coś z majestatu Elronda z „Władcy Pierścieni” – chłód, cierpliwość, mądrość i dumę.

Gubię się w skomplikowanym system kast u Bishop.
Czasami nie wiem jak dana postać plasuje się w hierarchii: bo na pozycję danej osoby olbrzymi wpływ ma to, czy ktoś jest z prawego łoża, czy jest bękartem, po drugie: liczą się kamienie i po trzecie: zapach psychiczny i oznaki fizyczne zdradzające pozycję (Czarna Wdowa, Królowa, Książę, Książę Wojowników).
Najwięcej przywilejów ma Jeanelle – ma rodowód, nosi Czarny/Hebanowy/Zmierzch Świtu, jest urodzoną Królową, wyedukowaną Uzdrowicielką i naturalną Czarną Wdową.

Gubię się w tym świecie… Wiem, że „najważniejsza” jest Czarownica, później, pod względem kamieni plasują się kolejno: Deamon, Seatan, Cassandra, Lucivar i Alduvar (i tak dalej…)… ale jeżeli chodzi o hierarchię dworską kolejność się zmienia: Cassandra, Seatan, Deamon, Alduvar i Lucivar (i tak dalej…).

Teoretycznie wszystko łapię. O ile tą wiodącą czwórkę (Jeanelle, Deamon, Seatan i Lucivar), to już gdybym miała powiedzieć kto jest ważniejszy rangą – Khary czy Aaron, nie potrafiłabym tego rozstrzygnąć za Chiny…

Z ciekawości i wrodzonej chęci dociekania porzuciłam pisanie tego posta i zaczęłam się w Exelu bawić w tworzenie tabeli, wykresów i innych wskaźników pomagających odnaleźć mi konkretnego bohatera na szczeblach dominacji… i wtedy zdała sobie sprawę, że mi odbija!
Noż, przecież mi odbiło!

Dzięki tym wykresom wiem, że Khary plasuje się o stopień niżej od Aarona na każdym polu. Razz

Zaś Aaron i Surreal zajmują dokładnie to samo miejsce w hierarchii. Razz

Nie pamiętam jakie kamienie nosiła Gabrielle… szary? Nie mogę tego nigdzie znaleźć…
W każdym razie z tych moich wykresów odczytałam kilka ciekawych rzeczy min. po nałożeniu na siebie tabel związanych z hierarchią i kamieniami wyczytałam jak się przedstawia WŁAŚCIWA hierarchia: najwyżej oczywiście uplasowana jest Jeanelle, tuż za nią Cassandra (wkurzał mnie ten babsztyl… dobrze, że się nie pojawiała zbyt często…), później Seatan. Dopiero na miejscu czwartym znalazły się Karla i Gabrielle (jeżeli Gabrielle, tak jak mi się zdaje nosiła Szary), a po nich, piątą pozycję zajął Deamon (bo, cóż, na czas wydarzeń z Trylogii nie był ani władcą Dhelmanu, ani Kapłanem, ani Wielkim Lordem, no i nie był Uzdrowicielem… tj. nie ukończył oficjalnego szkolenia).

Ciekawią mnie również inspiracje do imion niektórych bohaterów.
Seatan – Szatan (to było już mówione)
Lucivar – Lucyfer,
Deamon – Demon,
Titian – mitologiczna królowa elfów, Tytania,
Mephis – bardzo lubiany przez poetów Mefistofeles Wink

Beron (syn Sylvi) – mitologiczny król elfów, Oberon,
Cassandra – imię wieszczki, wyroczni Delfickiej,
Hekatah – mityczna bogini-matka, opiekunka ogniska domowego (troszkę ironiczne to imię).
Ale inni bohaterowie? Z niczym mi się jakoś nie kojarzy „Alduvar” czy „Prothvar”.
A „Paython”? Czy jako dziecko Seatana nie powinien mieć jakiegoś diabelskiego imienia? Aż dziw, że żaden z bohów nie nazywa się np.: Deavolus (wym. Dejwolus) albo Diabovar. Razz

Khardeen, może się kojarzyć z Cardinal (kardynał – taki śliczny ptaszek), co odpowiadałoby jakoś rejonowi z którego pochodzi, gdzie pełno zwierzątek, przyrody, zieleni… po prostu kardynał pasuje.
Jeanelle, Alexandra, Leland, Wilhelmina, Karla, Meghan, Robert, Philip – to imiona z korzeniami galicyjsko-germańsko-celtyckimi. Sugerują, że autorka tworząc Terreille inspirowała się Europą Zachodnią (zresztą Chaillot – [wym. Szailo] jest najlepszym przykładem, tak się nazywa autentycznie istniejący rejon Francji, jedno odrobinkę inaczej się pisze).

Elfom od dawien dawna się trafiały imiona z podwójnym „L” – więc tutaj tłumaczy się Gabrielle (dodatkowo imię aniołka, więc znowu jakaś sugestia dotycząca czystości i boskości elfów). A Chaosti? Chaos?

To wszystko jest tak pomieszane… choćby drzewo genealogiczne linii krwi Lucivara… U Deamona jest jedna wielka niewiadoma w kwestii przodków (i patrząc na pochodzenie Lucivara w sumie się z tego cieszę…) – jego babką ze strony ojca była prostytutka z Terreille, nie wiadomo kto był jego dziadkiem. Ze strony matki nie wiadomo nic… Jaka szkoda, że o Tersie tak mało wiadomo…

Natomiast w przypadku Lucivara jest po prostu telenowela: jego ojciec, syn wspomnianej prostytutki i anonimowego klienta, miał żonę. Miał też przyjaciela. Jego żona uwiodła tego przyjaciela, w wyniku czego zaszła w ciążę. Urodziła bękarta, który wyrósł na bezmyślnego, myślącego końcem małej główki samca. Zgwałcił on kobietę z innej, szlacheckiej rodziny, a ta zaszła w ciąże (telenowela…) i powiła córeczkę, którą zaś zapłodnił ojciec Lucivara.
Generalnie masakra… wielopokoleniowa masakra…
Wychodzi na to, że Lucivar jest synem Seatana, prawnukiem Alduvara i Hakatahy, zaś do Prothvara powinien mówić „wujku” (bo on z kolei jest przyrodnik bratem Luthvian). Paradoksalnie starszy brat Lucivara, Mephis, jest o pokolenie starszy od Prothvara…

Czy Lucivar kiedykolwiek zdał sobie sprawę jak bardzo ma pomieszane geny?

Tja, wiem, drzewko genealogiczne Jeanelle również jest poplątane, ale wydaje mi się, że to jakoś pasuje do konwencji, zaś historia powstania Lucivara moim zdaniem jest przesadzona…

Znalazłam błąd! Ha!
W Trylogii pada takie zdanko:

Coya · Wysłany: Pią 23:55, 25 Mar 2011 Temat postu:

Podziwiam. Naprawdę podziwiam.
Ja miałam kiedyś (o słodka młodości!) taką fazę na Ludzi Lodu - potrafiłam całe drzewo genealogiczne z pamięci wyrecytować i jeszcze opowiedzieć wszystkie historie. Teraz nic nie pamiętam.

Właśnie dlatego m.in. nie lubię uniwersum Bishop. Też nie mogłam się w nim połapać. Biorąc pod uwagę, ze jestem osobą dość inteligentną o zdolnościach matematycznych uznałam, że skoro ja nie łapię, o co tam chodzi, to znaczy, że nie ma tam tak naprawdę żadnych stałych reguł. Nie chciało mi ise aż tak wysilać, żeby zrozumieć zasady rządzące tym światem.
No i podstawowa kwestia - nie znoszę książek (a dokładniej szkoda mi na nie czasu), które nie niosą ze sobą jakiegoś pozytywnego przesłania, pozytywnej energii. Przeczytałam pierwszy tom Czarnych Kamieni i stwierdziłam, że nic pozytywnego ta książka w moje życie nie wniosła. To już u Sapka (którego też nie lubię) udalo mi sie docenić kunszt literacki i zabawę konwencjami i stereotypami. A tu nic.

Villka

Litiela

Witam was

od pierwszego tomu trylogii Czarnych kamieni głównie do tomu trzeciego przewija się gra w karty wymyślona przez Jeanelle czy ktoś może rozpracował tą grę i zastanawiał się czy można by w nią zagrać ? Very Happy

Klaudia

Oj nie... Kołyski jest 27 wariantow ;p

Mnie zawsze bardziej ciekawiły szachy krwawych. Podobno można przez taką grę poznać osobowość przeciwnika. Rolling Eyes