RENEGACI! - wiedźmowy blogasek. Wyżera mózg. Doszczętnie.

Strzyga

Ekhem, ekhem... Wszyscy mnie słyszą? To dobrze, zaczynamy nadawanie.
Dział „Fanfiki”, bo tylko ten wydał mi się odpowiedni. Otóż, znalazłam fanfik do Wiedźmy, który – UWAGA! – nie jest mojego aŁtorstwa. Jest za to tak koszmarnie napisany, tak niezwiązany z kanonem, po prostu tak infernalnie durny, że zwyczajnie MUSIAŁAM napisać coś w rodzaju analizy. Inaczej nie sposób było zdzierżyć. Jeśli znajdą się odważni, którzy poniższą analizę przeczytają, to z miejsca pojmą, o co mi chodzi. Dla odważnych link do całości: [link widoczny dla zalogowanych]
Do analizy co jakiś czas wtrąca się Panna Rumiana (na pomarańczowo) i Mama Strzygi (podpisana).
No to jedziemy.

Panna Rumiana

jestem pierwsza... jestem pierwsza Very Happy

zapomniałaś dodać jeszcze parę zdań o nagłówku bloga, który z dnia na dzirń wygląda coraz gorzej Very Happy

Strzyga

Wiesz, ja już nie miałam siły... Rolling Eyes

O nagłówku można powiedzieć tyle, że zmieniał się jeszcze częściej, niż matura - najpierw było na nim mhroczne dziewczę, a konkretnie jego oko i fragment twarzy; potem jakieś niebieskowłose coś; później pojawiło się rude, ale mocno roznegliżowane coś; następnie aŁtorka strzeliła nagłówek wypasiony totalnie, czyli coś, co w założeniu miało zapewne być Lenem, Wolhę wyglądającą tak, jak nie zdarzyło jej się wyglądać nawet z racji bycia Strażniczką (czytaj: jak wąpierz) i - o zgrozo - kwiatek wyglądający jak ten z okładki KwN; a jaki nagłówek jest teraz, to każdy widzi. A jest bardzo zły. Bardzo, ale to bardzo zły on jest. Tak, ten nagłówek z czasem wygląda coraz gorzej.

kuszumai

Co za pierdoła to napisała?! To len ma pałac czy twirdzę?!
Co za debil wyda jej książkę??? Normalne pranie mózgu i psychiki........... kuszumai zdechła z rozpaczy!

Mikka

Uffff.... Umarł w butach... Co za poralassska (czyt. porażka)
Szczerze mówiąc już lepszy fanfick by wyszedł z waszych komentarzy:)

Strzyga

Mnie raczej ciekawi, jakim cudem takie idiotki są w stanie w ogóle przeczytać tak inteligentną książkę jak Wiedźma?!

Mikka

właśnie wychodzi na to że nie są w stanie... dlatego... cóż.... wyszło jak wyszło

Strzyga

No dobra, ale żeby znać imiona bohaterów albo chociażby wiedzieć o tamtym diamencie, który się pojawił na końcu drugiego tomu ZW, to jednak musiała chociaż pobieżnie przeczytać Wink

alicee

kuszumai

Jak pierwszy raz to przeczytałam to mi się żal książki zrobiło, która stoi u niej na półce............

Północnica

Hmmmm.... Właśnie przeczytałam to dzieło literackie. Wszystkie wpisy z bloga. I Wasze komentarze.

Ja nie wiem, dlaczego Wy się czepiacie tej autorki. Chyba zazdrość Was zżera, że wydają jej książki, a Waszej grafomanii nie.

Przecież dziewczyna pisze zgodnie z zasadami interpunkcji i ortografii, tyle że zapewne nie skończyła jeszcze liceum, więc nie można wymagać od niej polszczyzny na poziomie prof. Miodka, to przychodzi z wiekiem...

Co do jej gustu w dziedzinie grafik, zapewne jest obecnie zafascynowana nowymi trendami w sztuce i to rzutuje na jej zdolność dobrania szaty graficznej.

Opowiadanie autorki jest interesującym, inteligentnym dialogiem pisarskim a autorką "Zawód: Wiedźma", stylizowanym na następną część. Pisarka wyraźnie z elementów pierwowzoru próbuje stworzyć nowy obraz, z którego powoli wyłania się codzienność egzystencji. Wyraźnie widać pytanie o to, dokąd zmierza współczesny świat. Niewątpliwą rozkoszą intelektualną będzie obserwowanie pojedynku pisarskiego obu pisarek.

Nie rozumiem tej krytyki - pisarka postawiła na eklektyzm, budując filigranową przeplatankę różnych stylów, co bardzo korzystnie odbija się na całości. Jej styl jest wysoce oryginalny, w gruncie rzeczy można posunąć się do stwierdzenia, że głównym atutem tego opowiadania jest świeżość i lekkość w podejściu do tematu. Połączenie horroru i popcornu jest odważnym zagraniem na stereotypach czytelnika i wyraźnym nawiązaniem do zmakdonaldyzowanej kultury masowej.

Autorka świetnie zbudowała sieć relacji damsko-męskich, wyraźnie rozgraniczając chwilowe miłostki od długo trwających związków. Szczegółowo opisuje wygląd i stroje bohaterów, co pozwala czytelnikowi na dogłębną analizę charakterologiczną poszczególnych postaci oraz na szczegółowe wyobrażenie sobie opisywanych scen.

Całość serii jest bardzo odważna, autorka wprowadziła odrobinę nienachalnego erotyzmu, widać sprawne pióro osoby posiadające pewne wyczucie, co może zostać, a co nie zostanie dobrze odebrane przez czytelnika, to jej się chwali.

W tekście rzucają się w oczy piękne opisy przyrody, które rozległością porównań, posunę się nawet do stwierdzenia, że homeryckich, oraz plastycznością wyobrażonego świata i pięknem przedstawienia flory i fauny niemalże przebijają tolkienowskie. Jedyny polski autor, który tak realistycznie potrafił opisać piękno przyrody, był Adam Mickiewicz, i bez ogródek stwierdzam, że to z pewnością "Pan Tadeusz" był pierwowzorem wstawek mających na celu ukazać scenerię opowiadania.

Na niewątpliwą pochwałę zasługują również rekwizyty, takie jak koń Angela, biuro władcy Dogewy czy błyszcząca w świetle księżyca zbroja. Podkreślają one szczegółowość opisywanych scen, wprowadzając istotne z punktu widzenia czytelnika niuanse.

Z mojego punktu widzenia, fabuła całości jest budowana szkatułkowo, widać kunsztownie sklejone gotowe elementy doprawione zaprawą własnych pomysłów, z czego wyłania się niezwykła mozaika będąca tylko narzędziem do przekazania głębszych treści. Autorka wykonała też ukłon w kierunku mniej wyrobionego czytelnika - mówiąc wulgarnie potocznym językiem, opowiadanie trzyma w napięciu do ostatniego słowa. Wielbiciele horrorów i powieści sensacyjnych niewątpliwie docenią płynność narracji i logikę w połączeniach, zdawałoby się, zupełnie niepasujących do siebie scen.

Autorka, na szczęście, unika jak ognia sztampowych rozwiązań, wprowadzając rozkosznie niedookreśloną interpunkcję, co pozwala na reinterpretację utworu podczas późniejszego czytania wedle nowych faktów. Dzięki temu niezwykłemu zabiegowi, coś tak prozaicznego jak gramatyka nie odbiera czytelnikowi nutki zaskoczenia zakończeniem.

W całości widać wyraźnie pacyfistyczne nastawienie pisarki. Odważnie zerwała ona z brutalnym kanonem utworów fantastycznych, dzięki czemu użycie miecza nie powoduje rozlewania hektolitrów krwi i niebezpiecznego dla społeczeństwa wzrostu agresji u społeczeństwa. To godne pochwały, że pisarka pomyślała podczas tworzenia swojego dzieła o bezbronnych, napadanych przez zdegenerowaną młodzież starszych kobietach.

Jak widać, autorka postarała się też o wprowadzenie do tekstu realistycznych dialogów przeplatanych nutką slangu, co znacząco podnosi wartość opowiadania i wprowadza jej opowiadanie do kręgów młodych czytelników. Wyraźnie widać staranny, dziennikarski wywiad środowiskowy.

Autorka bawi się kanonem powieści szpiegowskich, rozmyślnie żonglując najczęstszymi motywami, aby zaraz niespodziewanym rozwiązaniem zadziwić czytelnika barwnością swojego warsztatu. Nie razi jednak, obecne w większości współczesnych książek, zaczerpnięcie z filmów sensacyjnych i szpiegowskich. Dzięki dojrzałemu stylowi autorki, czytelnik nie znajdzie tu gotowych kalek z głównych dzieł nurtu, jak choćby serii o agencie 007 , lecz jedynie lekką zabawę luźnymi skojarzeniami.

Podsumowując powyższą recenzję, opowiadanie to jest fascynującą podróżą przez meandry pracowitej wyobraźni autorki. Dzięki niesztampowym założeniom, możemy cieszyć się przekrojem różnych stylów. Powyższe dzieło rekomenduję wszystkim czytelnikom, którzy nie boją się wysmakowanej, wymagającej literatury. Pamiętając o ostatniej nagrodzie Nike, która powędrowała do Doroty Masłowskiej za dzieło "Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną" będące zabawą językiem polskim i głęboką psychologiczną analizą współczesności jednocześnie, stwierdzam, ze możemy liczyć na przychylność krytyków dla autorki, a opowiadanie ma sporą szansę na uzyskanie nagrody literackiej. Z niecierpliwością oczekuję już odpowiedzi pani Gromyko na tą zachętę do wymiany poglądów na współczesną literaturę.

-----------------------
Jak widać, o wszystkim da się napisać coś miłego.
<sarkazm mode off>

Przyznawać się, w której linijce skapnęliście się że to pojazd? Twisted Evil

Wiem, że recenzja trochę nieskładna, ale ciężko mi się pisze w tak małym okienku, bo rozwijając jakąś myśl, nie widzę jej początku i wszystko jest pozbierane na siłę... Mam nadzieję, że nie narobiłam literówek.

Strzyga

Panna Rumiana

Jeśli będziemy robiły Strzygo jakiekolwiek analizy, to bierzemy do spółki Północnicę, koniecznie...
Chylę czoła i przy najbliższym spotkaniu otrzymasz ode mnie Północnico pięknego, przewiązanego pomarańczową wstążką KoKoSa Very Happy

A, że to pojazd... utwierdził mnie w tym drugi i trzeci akapit Razz

olinna

No cóż... Kliknęłam w link podany przez Strzygę z myślą " Co ja się będe bała, przeczytałam osatnio tyle durnych ff, że jeszcze jeden mi nie zaszkodzi." Ach jakże się myliłam...
Krótko mówiąc, wyniosłam pewną korzyść z przeczytania pierwszego rozdziału tegoż ff. Uświadomiłam sobie mianowicie, że mój umysł jest wrażliwszy niż mi się wydawało, a moje własne wypociny nie są wcale takie złe.

alicee