Ulubiony fragment

Villka · Wysłany: Śro 10:22, 03 Mar 2010 Temat postu:

Dobry temat - najciekawsze fragmenty książek w jednym miejscu Smile

Z "Zawod:Wiedźma" cytatów już wrzucać nie będę.
Za cytaty z "Wrót" dziękuję poprzedniczką Razz

- czytając temat miałam jeden wielki atak śmiechu Wink

Jako, że chwilowo jestem na fali Anne Bishop i jej Trylogii Czarnych Kamieni taki fragment rzucę (też się przy nim uśmiałam):

-----------------

Na środku łóżka leżała młoda, haylliańska czarownica. Jej długie, czarne włosy były uwodzicielsko udrapowane na poduszkach, prześcieradło skromnie podciągnięte pod zaostrzony podbródek. Była to nowa na dworze Dorothei uczennica sabatu Klepsydry. Obserwowała go przez cały wieczór, ale do niego nie podeszła. Uśmiechnęła się do niego, a następnie otworzyła niewielkie usta i oblizała koniuszkiem języka górną wargę. Leniwie odkryła prześcieradło, wyprężyła swoje nagie ciało i wolno rozłożyła nogi. Daemon uśmiechnął się. Uśmiechał się, gdy podnosił ubrania rozrzucone na podłodze i wyrzucał je przez otwarte drzwi na korytarz. Uśmiechał się, gdy ściągał prześcieradło i pościel z łóżka i wyrzucał je na korytarz w ślad za ubraniami. Uśmiechał się nadal, gdy podnosił czarownicę Z łóżka i wyrzucał z pokoju z taką siłą, że uderzyła o przeciwległą ścianę korytarza z odgłosem łamanych kości. Następnie poleciał materac, który nie uderzył jej tylko dlatego, że upadła na bok.

Mikka

Fragment w którym się zakochałam, przeczytawszy go wczoraj.
"Midnight Master" Cynthii Eden, fragment w moim przekładzie.

"Miał nałóg. Narkotyk z wyboru był w jego krwi, wirował w jego żyłach.
Demony miały problem z nałogami. Wszyscy paranormalni to wiedzieli.
Był taki ostrożny przez lata. Taki ostrożny.
Niol obrócił się na łóżku i spojrzał na twarz Holly. Jej włosy były teraz suche i kręciły się odrobinę. Odsunął lok z jej policzka.
Jego nałóg.
Dla którego będzie kłamał. Zabijał.
I całkiem możliwe, że nawet, kurwa, dla niego umrze.
Po zobaczenie się z Doktor Potworów, myślał o Holly. O jej życiu z nim i bez niego. Niol nie wątpił nawet przez chwilę, że jej życie byłoby dużo łatwiejsze bez niego.
Ale nie mogę się trzymać z daleka.
Kiedy zobaczył jej samochód wjeżdżający na podjazd, jego członek stwardniał natychmiast, a serce przyśpieszyło. Nie mógł wystarczająco szybko znaleźć się przy niej. Żeby ją zobaczyć. Ten powolny uśmiech pojawiający się na jej twarzy, zagłębienie dołeczka na policzku.
Holly była piękna na deszczu.
Nie, nie mógł się doczekać, żeby ją zobaczyć… albo ją wziąć.
Ale go powstrzymała. Opadła przed nim na kolan i rozchyliła te słodkie wargi.
Tym niemal jego rzuciła na kolana.
Seksowna, mądra i silna.
Jego nałóg.
Przesunął palcami po jej policzku. Jeden, którego nie oddam.
Rozsądek, który próbował unieść głowę był cicho, uciszony przez potrzebę i głód.
Po prostu potrzebował jej kurewsko za bardzo, żeby zrobić to honorowe gówno i odejść.
Nie sprawiaj żebym cię pokochał.
Może powinien ostrzec ją wcześniej.
Za późno, dla nich obojga."

I czyż Niol nie jest słodki XD I'm love that guy!

Mikka

Dark-Hunter rulezzz XD
Borze Szumiący, mam obsesję - może niedługo minie, bo już prawie całą serię przeczytałam, ale jak na razie daje czadu Wink

Oto jeden [z tysięcy] ulubionych fragmentów, między innymi mówiący dlaczego ubóstwiam Talona Smile

"- Och, rany.
- Co?
- Pieprzony Fabio alarm.
- Hej, nie jesteś daleko od tego znaku, blondi.
Zirytowany określeniem, Talon obserwował grupę Daimonów kroczących w noc. Wysocy i złotowłowi Daimoni, którzy mieli bosko piękne twarze ich rasy. Krążyli jak nastroszone pawie, pijani własną mocą, gdy szukali turystów do zabicia.
Z natury, Daimoni byli tchórzami. Trzymali pole i walczyli z Dark Hunterami tylko gdy byli w grupie i tylko w ostateczności. Ponieważ byli silniejsi od ludzi, atakowali ich otwarcie, ale pozwólcie Dark Hunterowi się zbliżyć a zwieją szukając kryjówki.
Był kiedyś czas kiedy tak nie było. Ale młodsze pokolenia były bardziej ostrożne niż ich przodkowie. Nie byli ani dobrze wytrenowani ani pomysłowi.
Chociaż i tak zajmowali czas.
Talon zmrużył oczy.
- Wiesz, gdybym był pesymistą, byłbym teraz porządnie zirytowany.
- Dla mnie brzmisz na zirytowanego.
- Nie, to nie jest irytacja. To łagodne oburzenie. Poza tym, powinieneś zobaczyć facetów – Talon porzucił swój Celtycki akcent parodiując rozmowę Daimonów. Uniósł głos do nienaturalnego poziomu. – Hej, Wspaniały Georgu, myślę, że czuję Dark Huntera.
- Och nie, Dick – powiedział opuszczając głos o dwie oktawy. – Nie bądź fiutem. Nie ma tu Dark Huntera.
- Ja nie… - Talon wrócił do falsetu.
- Czekaj – przerwał, znów przybierając głębszy głos. – Czuję turystów. Turystów z dużymi… silnymi duszami.
- Przestaniesz?
- Mówiąc o kleksach – Talon użył terminu Dark Hunterów określającego Daimony. Pochodził od dziwnej czarnej plamy, która pojawiała się na piersi Daimona, gdy przeszli od prostego bycia Apollitem do zabójców ludzi. – Cholera, wszystko co chciałem to wypić kawę i zjeść bagietkę.
Talon spoglądał tęsknie na napój, rozważając priorytety.
- Kawa… Daimony… Kawa… Daimony…
- Myślę, że w tym przypadku lepiej, żeby Daimony wygrały.
- Taa, ale to kawa z cykorią.
Wulf uderzył językiem o podniebienie.
- Talon chce, żeby Acheron go usmażył, za porażkę w chronieniu ludzi.
- Wiem – powiedział z zdegustowanym westchnieniem. – Pozwól, że pójdę i ich zgaszę. Pogadamy później.
Wstał, wsunął komórkę do kieszeni motocyklowej kurtki i spojrzał tęsknie na swoją bagietkę.
Och, Daimony za to zapłacą. "

Cztery z ulubionych tekstów mam w podpisie, póki obsesja nie minie Wink

Wijara

Z nowo wydanej "Odnaleźć swą drogę":

Nocą obudził mnie cichy głos:
-Ola, Ola, obudź się.
Otworzyłam oczy.
-Wynoś się z mojego pokoju.
-Musimy pogadać- powiedział Irga.
-Co ty tu w ogóle jeszcze robisz? Spadaj, nie chcę Cię widzieć.
-Obudzisz Lirę!
-Ty zboczeńcu- wysyczałam.- Ja do ciebie przychodzę, to zasypiasz. Ja teraz też śpię!
Zamknęłam oczy i odwróciłam się do ściany. Irga ułożył się na skraju łóżka. Posunęłam się bliżej ściany. Irga też. Posunęłam się jeszcze bardziej. Nekromanta za mną. Utknęłam nosem w ścianie i zaczęłam się zastanawiać, co będzie dalej.
-Przyszedłem poważnie porozmawiać, na ważny temat!- wyszeptał mi do ucha. Od tego szeptu zrobiło mi się gorąco i dostałam dreszczy.
-Mów i wynocha.
-Zauważyłaś, że Otto jest jakiś nie swój?
-Zauważyłam.
-Co?- Irga nie dosłyszał.
Odwróciłam się do nieco, żeby mógł mnie lepiej słyszeć. Wykorzystał to od razu i mocno mnie do siebie przytulił.
-Mówię, że zauważyłam- wyszeptałam, starając się myśleć o swoich ogórkach, twardych, lekko zakrzywionych... Oj nie, lepiej nie myśleć o ogórkach. Gorączkowo zaczełam sobie przypominać litery elfickiego alfabetu.- Jak się tu dostałeś?
-Wleciałem przez okno- wyjaśnił Irga.- Było otwarte.
Lewitacja nigdy mi się nie udawała, dlatego zamiast myśli o ogórkach wzrosła we mnie zawiść.
-Patrzcie, umie lewitować.
-Umiem- powiedział Irga bez zbędnej skromności.-Więc co się dzieje z Ottem?
-Mówił mi, że się zakochał- wyjaśniłam, starając się wyswobodzić z jego ramion.
-Nie szarp się- wyszeptał mi w samo ucho.- W ten sposób strasznie mnie podniecasz.
Zamarłam, żałując, że nie mogę zmienić się w kawał drewna.
-A nie mówił Ci, w kim się zakochał?
-Nie- starałam się poruszać tylko ustami. Jak na złość strasznie zaswędziała mnie pięta.
-Bo chodzi o to...- zaczął Irga.
-Odsuń się ode mnie-poprosiłam, sięgnęłam do pięty i z rozkoszą się po niej podrapałam.
-Pomóc ci?- zainteresował się nekromanta.- Mogę podrapać. Gdzie jeszcze? Może cię, na przykład, biodra swędzą? Albo...
-Nigdzie więcej- powiedziałam i spojrzałam na łóżko Liry. Przyjaciółka spokojnie spała.
-Na pewno?
-Na pewno. No to o czym mówiłeś?
-Otto zakochał się we mnie.
-CO???- Podskoczyłam na łóżku, przy okazji nadepnąwszy na jakąś część Irgi. Jęknął i odruchowo chciał zwinąć się w kłębek, pchając mnie nogami do ściany.
-Boli!- krzyknęłam.
-Obudzisz, och, Lirę, och...
-Była taka zmęczona po całym dniu w Domu Uzdrowirń, że teraz nic jej nie obudzi.
Zamilkliśmy. Iega zgrzytał zębami, a ja rozmyślałam, zwijając usta z trąbkę.
-Skąd ci przyszło do głowy, że Otto zakochał się właśnie w tobie? To przecież porządny krasnolud!
-Też tak myślałam-powiedział Irga.- Może połóż się na górze? Masz bardzo wąskie łóżko.
-Specjalnie przyniosłam je niedawno z piwnicy- wyburczałam. - Żeby nikomu nie wpadły do głowy różne myśli.
-A kto to ten "nikt" i co to za "różne" myśli?
-Dobrze wiesz. I na górze się nie położę. Za nic. I tobie też nie radzę.
-Nawet o tym nie pomyślałem- powiedział Irga takim tonem, że od razu było wiadomo, że myślał, i to ze wszelkimi szczegółami.
-Myślałeś- napadłam na niego.- A nie myślałeś czasem o tym, że nie pokazywałeś się przez tak długi czas?
-Byłem zajęty- usprawiedliwiał się Irga.- A potem dostałem twoją wiadomość, z rysunkiem. I postanowiłem nie ryzykować.
-I postanowiłeś przyjść do mnie w nocy, myśląc, że świeżo obudzona będę łaskawsza?
Lira zachrapała. Zamilkliśmy.
-Musiałem się z tobą naradzić- powiedział Irga.- Całkiem niedawno położyłem w łóżku twojego najlepszego przyjaciela. I postanowiłem tu przyjść.
-Przez okno- zawarczałam. Moja gestykulacja była ostro ograniczona rozmiarami łóźka, dlatego znowu położyłam się koło Irgi.
-Czekaj, czekaj...- nagle dotarła do mnie wcześniejsza wypowiedź Irgi.- Co to znaczy, że ułożyłeś do łóżka mojego najlepszego przyjaciela???
-Otto przyszedł do mnie na cmentarz, miałem akurat dyżur. Cały wystrojony, pięknie uczesany. I zaczął robić różne aluzje.
-Jakie?- byłam bardzo ciekawa.
-Różne.- odpowiedział Irga mętnie.- I ie spodobały mi się. Zapytałem wprost, o co chodzi, a on się obraził i usiadł w jakieś błocko. A potem urządził mi scenę typu, że nie będę go kochał, bo jest takim brudasem. Uspokoiłem go i odprowadziłem do domu. Następnego dnia przyszedł znowu, tyle że na kilomentr pachniał perfumami. Twoimi.
-Wziął je ode mnie-potwierdziłam.
-No ładnie się obchodzisz z prezentami ode mnie!
-Nie wiedziałam, po co mu one.
-A dzisiaj przyszedł z twoimi ozdóbkami, tylko że poprzyczepiał je sobie do brody. I przyniósł mi list.
-Dawaj!
-Jest o wiele łagodniejszy od twojego!- powiedział Irga, poprawił się na łóżku, przyskrzyniając mi nogę i wyciągnał z kieszeniu kartkę papieru.
"Kocham Cię, Irga! Kocham twój wzrok, twój uśmiech i twoje włosy. Kocham wszystko, co się z tobą wiąże. Proszę, nie odrzucaj mej miłości, inaczej moje życie straci sens. Twój na zawse. Otto"- przeczytałam.
-I śliczny charakter pisma- dodał nekromanta.
Wściekłam się.
-No to całuj się ze swoim Ottem!
-Wolałbym z tobą- powiedział Irga i spróbował mnie do siebie przyciągnąć.
-Nie!- oparłam się rękoma o jego pierś.- Zacznę krzyczeć! Lepiej pomyślmy, co zrobić z Ottem. Nie podoba mi się, że...
-Że masz konkurencję?
-Nie przerywaj. To zresztą też. Spotkajmy się wieczorem w "Pij Więcej!". A teraz idź już sobie, muszę pomyśleć.
-A czym ja przeszkadzam ci w myśleniu?- wymruczał Irga, gładząc mnie po plecach.
-Wszystkim- powiedziałam.- A już na pewno mojej współlokatorce.
-Przyjdź do mnie- głaskał moje plecy coraz bardziej delikatnie i miło.
-Przysłam już kiedyś i było to dla mnie niezbyt przyjemnym doświadczeniem- odepchnęłam jego rękę.
-Niczego nie rozumiesz- westchnął nekromanta.- To nie była moja wina. Byłem strasznie zmęczony, padałem na twarz.
-Teraz ja jestem zmęczona.
-Czasami zachowujesz się bardzo niemądrze- oznajmił Irga.
-Sam jesteś niemądry- powiedziałam, walcząc z pragnieniem, by przytulić się do niego.
-Kiedy się z tobą ożenię...-zaczął.
-Najpierw się ożeń- odgryzłam się.
-Ożenię!- powiedział nekromanta.
-Wydaje mi się, że pojawił się jeszcze jeden pretendent do twojej ręki- przypomniałam mu.
-Uwierz mi, Ola. Ożenię się z tobą!
-Jednego nie mogę zrozumieć- powiedziałam, ziewając.- Mam jakieś zdolności, o których nie wiem? Posiadam supersiłę i zostanę kiedyś najsłynniejszą magiczką wszech czasów?
Irga patrzył na mnie z uśmiechem.
-To dlatego tak bardzo chcesz się ze mną ożenić?
-Chcę, bo wydaje mi się- powiedział w zadumie- że to jedyny gwarantowany sposób, żeby zaciągnąć cię do łóżka.
-Czyżby?- powiedziałam z powątpiewaniem.
-Tak- odpowiedział.- Zostanę twoim mężem, zwiąże cię i nigdzie mi nie uciekniesz.
-No, wspaniała perspektywa! I naprawdę myślisz, że po tym, co usłyszałam, wyjdę za ciebie
-Jestem przekonany, kochanie!
Z tymi słowami nekromanta cmoknał mnie w usta i przeskoczył przez parapet. Z cichą nadzieją czekałam na jakieś "bęc", ale usłyszałam tylko lekki szmer, kiedy nekromanta opadał na dróżkę.
-Co za dzień!- powiedziała Lira i to wcale nie sennie.- Najpierw dostaję ochrzan od mojej opiekunki, gubię ważne dokumenty, a teraz jeszcze wy! Miałam taką nadzieję, że zaczniecie się kochać, a ja chociaż sobie popatrzę. Zamiast tego musiałam ze wszystkich sił powstrzymywać się od śmiechu!

Miriam

Dyniowata masz to może jako ebooka czy może jak przystało na praworządnego obywatela masz książkę? Bo ja bym to z chęcią przeczytała ale jako ebooka Rolling Eyes

Wijara

Niestety, mam książkę. Przepisywałam wszystko ręcznie w przypływie nagłej weny Razz

Dopiero co wyszła, więc jeszcze e-booków nie ma, może jakiemuś internaucie się w najbliższm czasie zbierze Wink

Miriam

Wijara

Kto wie, może jeżeli będzie mi się bardzo nudziło, a p. Aleksandra Ruda niespodziewanie zdecyduje się napisać część drugą... Wink

Książka wyszła 10 dni temu. Pewnie to jeszcze trochę zajmie Razz

mfabry

alicee

Wijara, kocham cię za ten fragment Very Happy

Właśnie przed chwilą grzebałam na stronie Fabryki i tak sobie myślałam, czyby tego nie kupić. Teraz kupię na pewno. Smile

Rozpaczliwie potrzebuję czegoś przygłupiego, stres przedlicealny mnie zżera :/

kuszumai

Znaczy tak. Irga to na pewno mężczyzna? Czy tam specjalnie przepisałaś w rodzaju żeńskim jeden zwrot?

Tu jest coś czego ZW brakuje, albo jest jego atutem - tu jest erotyka.

Wijara

Irga to mężczyzna (i to jaki, hehe Razz

). Możliwe ze coś źle przepisałam...

kuszumai

nekromanta... ech... chciałabym być nekromantką. Truposze są fajowskie. ^^

Wijara

Noooooo! W jednym rozdziale Irga ożywia z polecenia urzędu jakiegoś zombiaka, bo miał nierozliczone sprawy podatkowe Razz

Mikka

Sorry, nie mogłam się za cholerę oprzeć [pamiętacie jak gdzieś wspominałam, że Shelly Laurenston ma zabójcze poczucie humoru? Właśnie skończyłam czytać jej "The Mane Squeeze" i nadal ocieram łzy - Borze Liściasty! Dawno się tak nie uśmiałam Very Happy

] Fragment, który mnie w tej książce dosłownie zabił i powalił na łopatki - no proszę, spróbujcie sobie tę scenę wyobrazić - ja za każdym razem parskam dzikim chichotem Very Happy

[plus, książka jest pełna równie zabawnych scen Very Happy

]