Atak Kłów i Pazurów!!!! CZyli co was najbardziej wkurza :D

Coya

Dzięki Optymistko Smile

Bo myślalam, że to ja jestem taka zacofana, że ciesze się, że nie musze nosić przy sobie telefonu.
Jak już człowiek zastanawia się, czy to on przypadkiem nie zwariował, to juz jest nieciekawie. Ale przyżyłam. I co najmniej do następnych wakacji mam spokój z gimnazjalistami (no, chyba, ze coś się zmieni i np. dostane pracę w gimnazjum)

Optymistka^^

Nie ma za co Coya Wink

A praca w gimnazjum może być... inspirująca^^'

Coya

Na pewno jest inspirująca... "1001 sposobów na zgodne z prawem znęcanie się nad uczniami" lub "Jak nie dać się zabić uczniom. Poradnik z pierwszej linii frontu".

kuszumai

he he. A bo to raz się pakowało i wychodziło z domu grożąc, że nigdy się nie wróci? Very Happy

Matka jeszcze pomagała mi się pakować. Straszyła, że przyjadą z Domu Dziecka, ale ze mnie spływało to jak woda po kaczce - jeszcze szybciej się pakowałam.

Wijara

Ja noszę komórkę przy sobie, bo moi rodzice są nadopiekuńczy i gdybym nie odbierała przez dłuższy czas telefonu, zasiałabym niezłą panikę Rolling Eyes

mroczna88

Wiesz, Wijara, ja też kiedyś tak do tego podchodziłam, ale teraz panikuję, jak np. siostra czy mąż telefonu nie odbierają. Tyle tych mend teraz na ulicach, że masakra.

Villka

To ja siem wyżalem tutaj, a nie w shoutboxie Razz

No więc się zakochałam na jawie i w marzeniu.
Obydwa uczucia absolutnie platoniczne Razz

W marzeniu (tj bohater z powieści z DH) to nie powiem jakim, bo muszę inne warianty proponowane przez książkę poznać Wink

(niedługo Mikko, ja w połowie pierwszego tomu jestem - tj zaczęłam zgodnie z listą, kolejnością, którą zamieściłaś na forum) hie hie hie Razz

A na jawie...
Po kolei...
2 dni temu nadziałam się na chłopaka, którego baaaaardzo lubiłam. Kumpel do rany przyłóż, ktoś taki, kto wszędzie ma znajomych, bo go się po prostu nie da nie lubić. Z każdym pogada, każdego wysłucha, uwagę poświęci, pośmieje się. Po prostu facet na którego można liczyć w każdej dziedzinie.
Bardzo elastyczny gość, raczej nie potępia za nic ludzi... jest wyrozumiały i bardzo zabawny.
Lubili go ludzie ze wszystkich środowisk i jego imię/ksywa było zawsze wymawiane z szacunkiem... Trudno to opisać ^^'. Przyjmijmy do wiadomości po prostu, że każdy kto go znał, zaczynał go uwielbiać Razz

No i ten chłopak... się we mnie zabujał dwa lata (prawie trzy już będą). A ja.. well, no nie odwzajemniłam uczucia i dałam mu kosza. Sad

Nie zrobiłam tego jak jakaś suka, czy coś - nie, no co Wy? Wszystko ładnie, "czysto", załatwiłam, uzgodniliśmy, że jesteśmy przyjaciółmi... ale nie mogłam znieść tego jak na mnie patrzył... Sad

Z miłością, oddaniem, uwielbieniem... nie zasługiwałam na to...
Miałam taaaaaakie wyrzuty sumienia i po prostu to było straszne, bo każde spotkanie ze mną, cóż... raniło go.
Uznałam, że lepiej dla niego będzie, jeżeli utnę kontakty - tzn. lepiej, żeby o mnie pomyślał jak o samolubnej panience, która nie ma dla niego czasu itp, niż się katował spotkaniami ze mną z których nigdy nic nie będzie...
No i przez prawie 2 lata go unikałam...

Początkowo, widać chłopak poszedł się żalić po znajomych, że ja mu serce złamałam. Więc jego znajomi (z różnych środowisk) wytykali mnie paluchami, jako "tą, co to rzuciła H."... byłam zUa, byłam niedobrą kobietą i byłam wiedźma. Razz

Dostawałam połajanki od obcych osób "jak ja mogłam rzucić tak cudnego faceta jak H.?" itp Confused

Ale miałam immunitet np: wchodzimy z kumpelą do jakiegoś klubu (15 w południe była... na herbatę i ploty poszłyśmy), a tu jakieś palanty się przychrzaniają i nagle przypatrują się mi i pada hasło "Te, weź je zostaw w spokoju, to dziewczyna od H., nie porywaj laski kumpla" (tzn. to był raczej szacunek taki, niż strach przed zemstą H. bo on to naprawdę łagodny, sympatyczny koleś... ech).
Generalnie między mną, a H. wszystko było ładnie ukończone, bez jakiś niesnasek - po prostu nigdy nie było z mojej strony czegoś więcej niż przyjaźń ("przyjaźń" to za duże słowo... koleżeństwo bardziej pasi) i właściwie uznaliśmy, że tak pozostanie, więc było mi tym bardziej przykro, że jego znajomi tak całą sprawę zniekształcili... Confused

Nie chciałam kolesia skrzywdzić... serio...
W sumie ci jego znajomi do końca nie wiedzieli jak to było, a mi się nie spieszyło do tłumaczenia całej sprawy obcym -i wrogo nastawionym- osobą...

Po roku był spokój (zresztą wiadomo - studia były, więc mnie i przez pierwszy rok w rodzinnym mieście praktycznie nie było), poznawałam nowych ludzi, którzy opowiadali mi o chłopaku o ksywce na H. (najlepsze była tyrada odstawiona przez nową dziewczynę mojego kolegi, która dowiedziawszy się, że znam H. pełna oburzenia zaczęła trajkotać o głupocie dziewczyn, które dają mu kosza -well, były dwie takie w historii... coś koleś ma pecha-, bo przecie to najlepsza osoba pod słońcem... ale mi niezręcznie było, bo ta dziewczyna nie wdziała, jak te legendarne delikwentki się nazywają, ani tym bardziej o tym, że jestem jedna z nich. A mój kumpel w tle zwijał się ze śmiechu... gnojek jeden! Razz

).
Starzy znajomi "skarżyli" mi, że sie losem H. martwią, bo podobno ostro daje (tutaj nie tylko o alkohol chodzi...) ostatnimi czasy...

Dwa dni temu robiąc zakupy wpadłam na kolesia w supermarkecie!
No i się nie udało wykręcić od spotkania.
...tym bardziej, że jego reakcja na mój widok to najpierw zaskoczenie (takie szczere, że aż jego szczęka opadła mu na okrągły brzuszek, a oczy zaokrągliły się do wielkości monety 5 złotowej.), a później żal (w oczach i w brwiach, i w podbródku i w kształcie kącików ust) i bladość...
Wyglądał jakby zobaczył ducha, kogoś, kto odszedł, kto... był mu bliski...

... *myślu, myślu*
No dobra, niefortunne porównanie dałam... W każdym razie tak wyglądał.
Po takim spojrzeniu, zbombardowały mnie wyrzuty sumienia...

No to się wczoraj spotkałam.
Od rana się denerwowałam... (tłumaczę: bardziej się obawiam tego, ze zrobię, bądź powiem coś, co sprawi mu przykrość... nie chciałam go znowu ranić...)
Wściekałam się na siebie samą, że się odwalam na zwykłe posiedzenie przy piwie, jak na jakąś randkę (paznokcie malowałam, nogi goliłam) - im bardziej się starałam, tym byłam bardziej na siebie zła... No kretynka?

Spotkaliśmy się w pubie, pogadaliśmy.
Okazało się, rzeczywiście, że H. się zmienił... dragi mu mózg wyżarły Confused

Tzn. nadal był uroczy, wyrozumiały i "do rany przyłóż", ale to nie ten sam chłopak... jest takim typem hipisa. Takim Ryśkiem z „Dżemu” – ma w nosie swoją rodzinę, studia (a miał zadatki na świetnego psychologa...), muzykę...
Liczą się kumple i imprezki. Confused

Zmusiłam go do „ciężkiej” rozmowy na temat jego celów w życiu, która szła w stronę konkluzji takiej: staczasz się facet!
Wkurzył się troszkę (powiedziałam mu, że jego koledzy mi donosili o tym, ze przesadza z używkami) mówił, ze przystopował, ze już tak nie bierze, jak kiedyś (ciekawe jak dawno było to kiedyś Rolling Eyes

ech), ale za chwileczkę z błogością rzekł: „Jakie to miłe, ze tak się o mnie martwisz... i że zależy ci na moim losie”...
... A jak mogłoby mi nie zależeć!? Sad

To uroczy chłopak, oddany kumpel... Naprawdę złoty facet, ale cóż ja poradzę, że nie iskrzy?

Pojechaliśmy do sklepu (moja sis sobie jakąś herbatkę specjalną zażyczyła) i wróciły z cała mocą wspomnienia z okresu, kiedy ja go traktowałam, jak kumpla, a on się w tym czasie we mnie bujał (...a ja nie zauważyłam).
Przejść przez duże zbiorowisko ludzi z H.?
Nie ma mowy! Absolutnie nie ma mowy!
Na jeden metr kwadratowy placu parkingowego przypada 4 ludzi z czego minimum 2 zna H., zechce się z nim przywitać, dowiedzieć sie co u niego słychać i zapytać o poradę.
Nie ma jakiejś reguły: witają się dzieci i dorośli, kobiety i mężczyźni, babcie i dziadki... ech..
A ja zawsze stoję na boczku i staram się nie rzucać za bardzo w oczy.
Zwykle przyjaźnie nastawieni ludzie uśmiechają się i witają również ze mną...
Zawsze czuję się, jakbym szła z VIPem jakimś. Razz

Kupienie tej całej herbatki o godzinie 22 wcale nie poszło nam tak szybko, jak można myśleć Wink

– ale było strasznie sympatycznie i wesoło.

Potem, zaproponował mi wypad do kina garażowego. No pewno, że się zgodziłam! Very Happy

Nigdy nie byłam w kinie garażowym!
Okazało się na miejscu, że ten „garaż” w nazwie to lipa, bo wsio się odbywało w miejscu, które bardzo lubię – w starej herbaciarni (różne imprezy kulturalne są tam organizują: wieczory tanga argentyńskiego, wystawy malarskie, wieczorki recytatorskie, warsztaty garncarskie, pokazy iluzjonistyczne itp. Razz

).
Po herbaciarnią parkowało multum aut, a organizator bardzo przeprosił: projekcja nie będzie się odbywać na dworze, bo pogoda zawodziła, ale zaprosił wszystkich do środka...
No i sobie wyobraźcie: jeżeli z H. Po parkingu pod marketem trudno było przejść bez dłuuuugich rozmów, to co dopiero w takim miejscu jak to...

Z każdej strony słyszało się krzyki „H., choć do nas! H. Co u ciebie?” itp...
No i się zgubiłam w tłumie. Shocked

Olałam sprawę, znalazłam kilkoro ludzi z którymi się znam (ale przyszli ze swoimi paczkami, więc nie chciałam dołączać „na chama”) i poszłam sobie zamówić piwo...
W środku nie było miejsca – ludzie siadali gdzie się tylko da. Ale kiedy pojawił się H. – miejsce dla dwóch osób się niemal natychmiast zwolniło... Razz

Organizatorzy najpierw prowadzili rozmowę z reżyserem filmu, który miał być wyświetlany. Koleś mówił, co stara się przekazać, jakie miał pomysły, co go pchnęło do napisania scenariusza (ciekawe rzeczy mówił). Ja sobie słuchałam, a mój towarzysz był oblegany przez dyskretnie witających się znajomych (czyli non stop mi ktoś zasłaniał tyłkiem ekran Razz

).

I nagle przylazł jakiś koleś. Taki żulowaty trochę, z noga złamaną i o kulach. I mówi: „H.! Widziałem Twój samochód na podjeździe! Pomyślałem, że tu będziesz i momentalnie się zatrzymałem. Mam cos dla ciebie, zgarniam cię!”
Na to H. pyta „A co masz?”
A żul się uśmiecha znacząco i mówi „Wiesz, że dla ciebie zawsze to, co najlepsze! Wink

Choć do mnie i zajaramy! No już, zwijaj manatki!”.
H. na to „A macie może w aucie jedno dodatkowe miejsce?”
A żul pyta zdziwiony „A po co?”. Znaczące spojrzenie na mnie. Już rozumnie. Kiwa głową.
H. pyta się mnie: „To jedziemy?”
A ja gram wariata Razz

: „A po co i gdzie?”
Krótka walka na spojrzenia i w końcu H. oznajmia „To ja pojadę na tylko jednego bucha, a ty tu na mnie czekaj i nie odchodź”

I słuchajcie – zabrał dupę i pojechał!
Shocked

Serio... to już jest ewidentne uzależnienie!
Ale okay, mogę poczekać, prawda...? Jakby nie było prawie 2 lata z nim się nie spotykałam, a kiedyś był kumplem...
Po trzydziestu minutach nudnego jak flaki z olejem filmu, oglądanego w zatłoczonej sali miałam dość! I się zaczęłam poważnie irytować. Confused

Z nudów pomagałam kelnerce i zaczęłam wysyłać smsy o treści – „Nudno mi... Sad

”), jeden kolega odpisał zapytaniem co robię, powiedziałam mniej-więcej w jakiej jestem sytuacji, a on na to „Weź idź spać. Olej palanta... i nie wysyłaj mi SMSów, kurna, bo spać próbuje Różowa Maszkaro! Very Happy

”
No i cholera, miał rację!
Czekałam trzy kwadranse jakoś, wstałam i pruuu, poszłam sobie (cały czas miałam wyrzuty sumienia, że zabierając manatki zachowam się jak świnia ostatnia i obrażalska pannica, ale kurcze noż...! Confused

). Przeciskałam się przez tłum, żegnałam ze znajomymi twarzami i w końcu wydostałam się. Yeah! Very Happy

Maszerowałam sobie przez ogródek piwny rozglądając się na boki (bo, a nóż H. już powrócił, ale go znowu ktoś zatrzymał w pół drogi w celu wymienienia poglądów na temat jakiegoś koncertu). I mnie wryło. Very Happy

Przyrzekam!
Skamieniałam w połowie kroku...
Przy stolikach na zewnątrz nie było H., ale przy jednym siedział mój kolega, ten, którego dziadek twierdzi, że są potomkami książąt Ukraińskich...
Siedział jak zwykle bardzo oryginalnie. Jak dziecko chore na autyzm. Very Happy

Imaginujcie: noc, brukowana uliczka, stoliki z drewna i krzesła z powywijanych fikuśnie prętów. Przy jednym stoliku siedzi piątka młodych ludzi: 2 chłopaków i 3 dziewczyny.
Wszyscy próbują zaangażować w rozmowę jednego z chłopaków, mojego kolegę, wołają go po imieniu, próbują uzyskać odpowiedź na jakieś wcześniej zadane pytanie. A on siedzi przy stole bokiem, opiera przekrzywioną głowę na dłoniach wspartych na oparciu krzesła i marzycielsko, całkowicie odcięty od rzeczywistości przypatruje się ciemnemu niebu, na którym przez chmury gdzieniegdzie udaje się błysnąć gwiazdą.
Łuna światła z lokalu delikatnie rozjaśniała jego jasną skórę i podkreśla kontrast bieli białka oka w stosunku do czarnych tęczówek, gęstych czarnych rzęs i smolistych brwi i włosów.
Normalnie, aż się zatrzymałam w miejscu i zagapiłam na niego z takim samym zachwytem, z jakim on wpatrywał się w te gwiazdy.
Po prostu patrząc na niego już w głowie miałam, jak to przerobić na obraz.
Te światło-cienie i ta melancholia w jego spojrzeniu.
I ta alienacja... Jednocześnie jest częścią grupy i jednocześnie się od niej odcina...
Kompozycje miałam w głowie (ten stolik, kufle piwa, jego znajomi, jego interesująca uroda...)
Barwy półmroku... szafirowe odbłyski na dłoniach i skóra przybierająca delikatny i ciepły odcień oranżu...
Smile

Aż się rozmarzyłam...

Z ekscytacji, aż poczułam, że się rumienię. I puls mi przyspieszył.
To było piękne.
I wtedy Tomuś na chwileczkę wrócił do rzeczywistości... przeniósł wzrok na mnie i zagapił się zdumiony.
Zdałam sobie sprawę, że stoję pośród stolików z uniesioną stopą i wpatruję się w niego z otwartą japą, jakby poraził mnie grom z jasnego nieba xP
Ratując własną godność pomachałam mu na powitanie, czując przy tym, że robię się purpurowa aż po same koniuszki uszu. Razz

(więc zaczęłam się oddalać tak szybko, jakby czorty mnie goniły)
On odmachał, zatoczył głową, rzekł do swoich znajomych „odrzchańcie się ode mnie heretycy, żyda nie poznajecie?” i znowu zatoczył obłąkańczo czerepem, poczym utkwił skupiony wzrok w niebie.

I kurcze... Very Happy

Bardzo fajne uczucie, kiedy tak puls gwałtownie skacze. Razz

Normalnie jak przy zakochaniu (w sztuce).
Tylko, że myślałam, że już mi przeszło Razz

tzn. kolesia znam od podstawówki. Razem nie jeden ołówek łamaliśmy Wink

. Później poszliśmy do innych gimnazjum, kontakt się urwał i spotkaliśmy się w liceum: ja w medycznej byłam, a on w humanie. To była taka znajomość na „cześć”. Około klasy drugiej zaczęłam na jego widok reagować pięknym, krasnym rumieńcem i niewyjaśnialną ochotą do uczestnictwa w zawodach sprinterskich, w kategorii „Struś pędziwiatr”. Razz

Nie wiem, to zawsze było takie dziwne, szalone uczucie... później odkryłam, że on mi się chyba podoba i to dlatego się tak dzieje Razz

(ale kminiłam spory kawał czasu czemu tak na chłopaka reaguję, serio Razz

bo powiedzenie, że kolo jest aspołeczny, to raczej takie niedopowiedzenie Wink

), ale ja z nim się nigdy nie przyjaźniłam jakoś serdecznie...

Takie miłe wspomnienie dotyczące jego osoby, to jego zapach na długiej przerwie... moja klasa zawsze na długiej przerwie zakuwała: non stop jakieś podstawy anatomii itp., nie było czasu na jedzenie drugiego śniadania, chociaż kiszki marsza grały.
I wtedy korytarzem przechodził on. A za nim pozostawał zapach gorącej czekolady... Zawsze pił gorącą czekoladę na długiej przerwie, przechadzając się w ślimaczym tempie po szkole z rozmarzoną miną na buzi, targając sterczące czarne włosy.
Siedziałam na korytarzu nad zeszytem z anatomii, a moje ślinianki szalały (nie miałam czasu na zejście do bufetu po picie...)... miałam wtedy taaaaaką ochotę na coś słodkiego, a mogłam jedynie zaspokoić się wdychając zapach Razz

No i w maturalnej okazało się, że „książę” (lol Razz

) jest gitarzystą w zespole rockowym H.
Kiedy szłam z H. na jakieś spotkanie przyczepił się do nas czarnooki dziwaczek i od tej pory jakoś normalnie na niego reagowałam Razz

Dowiedziałam się podczas tych spotkań, że oprócz tego, ze chłopak potrafi nagle zacząć śnić na jawie (tak niespodziewanie, bez ostrzeżenia, jakby ten drugi świat byłby bardziej pasjonujący od rzeczywistości... i tak chyba jest szczerze mówiąc Razz

), to jest bardzo inteligentnym, wyszczekanym, cynicznym rozmówcą. Razz

A tu nagle po 3 latach znajomości się znowu czerwienię na jego widok Razz

To było dziwne... Razz

Aż mi głupio.

Ale bym go namalowała... przyrzekam, to, co opisałam, byłoby świetną kompozycją i tematem na obraz... To było takie piękne... i te jego czarne oczka lśniące... ech Razz

A H.?

Napisałam mu smsa, że pies za mną tęsknił i musiałam do niego wracać.
On nie zrozumiał aluzji i odpisał: „To uspokój psa, a ja za jakiś czas po ciebie podjadę”.
*wali głową w stół*
No nie mogę...
Czy ja nie mam racji, że jestem na niego... nie tyle zła, co zdegustowana jego postępowaniem. No nie mam racji? Razz

Później spotkałam mego best frienda, w ramach pocieszenia zafundował piwo (kolejne), którym się do reszty upiłam, a kumpel mnie jak zwykle rozbrajał, do domu odprowadził i nawet aspirynkę na ewentualny kac-effect do torebki wcisnął Razz

Jakie to miłe uczucie, kiedy ktoś o człowieka dba xD

mroczna88

Ten H. to chyba typ człowieka: "Boję się otworzyć lodówkę, bo tam... H!". A na serio, to też mam kumpla, który bierze dragi i staram się to mu wyperswadować, bo miły chłopak i symptyczny, ale dragi ważniejsze od wszystkiego.
Nie miej wyrzutów sumienia. Nie twoja wina, że iskrzy - jego wina, że robił sobie nadzieję. Nie miałaś w tym żadnego udziału, poza powiedzeniem,że nie jesteś zainteresowana. Moim zdaniem powinnaś po prostu wzruszyć ramionami.
Na dragi i uzależnienie nic nie poradzisz, jeśli ktoś nie będzie chciał z tego wyjść.

Optymistka^^

Vill, ty masz zawsze takie cudnie długie i złożone historie Very Happy

Od tego wręcz nie można się oderwać Very Happy

mroczna88

Optymistko? "Który ma cierpi"? xD
A na poważnie - takiemu nie wytłumaczysz, że robi źle. Uprze się, że to nie twój biznes, jesteś zazdrosna, jesteś nie fair, nie lubisz go i mnóstwo innych tego typu bzdur. Dopóki sam do tego nie dojrzeje, to będzie tłumaczył siebie i ciebie do usranej śmierci.

Miriam

O żesz...jaki pasztet z tego H Confused

Gdzie są teraz ci wszyscy jego przyjaciele (którzy tak na ciebie psioczyli), żeby mu pomóc wyjść z nałogu? Ale ty chyba Vill nie masz żadnych wyrzutów sumienia, co? Ty się nie przyczyniłaś do jego sytuacji. Tak tylko mówię, gdybyś przypadkiem myślała, że przez to, że nie czułaś do niego tego co on czuł, chłopak zaczął brać.
Tylko, żeby po tym spotkaniu H. sobie nie wkręcił, że jeszcze ma jakieś szanse...Ale chyba mu przeszło.Skoro wolał zostawić cię i pojechać z kolegą..... Rolling Eyes

Kutwa, jak ktoś się z kimś umawia na spotkanie to tak się nie robi. No dobra, przesadzam może , bo z samego rana mam zły humor..
Łiiiiii, Książe. On tak zawsze pojawia się w nieoczekiwanych momentach? Tej chwili już nie namalujesz, a szkoda Sad

Ja bym z chęcią zobaczyła księcia. Musisz mieć zawsze w pogotowiu "mini zestaw malarzyka", a nóż-widelec znowu na Księcia wpadniesz.

mroczna88

Powiedziałam to już w innym temacie, ale powiem i tu. Wkurwia mnie, bo już nie wkurza, tendencja do gmatwania wątków miłosnych w serialach, filmach, książkach, fanfikach i wszelkiego rodzaju miejscach, gdzie upchnąć się to da. Gdzie się podziały te naprawdę ciekawe fabuły, gdzie mieliśmy jego i ją, bez żadnych osób trzecich, czwartych i piątych (a jeśli już, to na bardzo krótko i bez wielkich tragedii)?! Owszem, trochę zazdrości jest przydatne, ale nie można opierać całej fabuły na bohaterce/bohaterze, który nie umie się zdecydować. Jeszcze najlepiej jak konkurenci do jej/jego ręki są rodzeństwem! No, to już w ogóle mamy angstu po szyję! To naprawdę jest obrzydliwe. I ja mam tego serdecznie dosyć. I zawsze jak biorę się za czytanie jakiejś książki, oglądania serialu/filmu/anime, czytaniu mangi/fanfika, to wolę się dopytać osób, które czytały, czy nie ma tam rzeczy, które mi nie pasują.

Ja uwielbiam proste fabuły miłosne. Takie, jakie najczęściej zdarzają się w życiu - on spotyka ją, ona jego, po czasie się zakochują, a problemy jakieś tam zawsze są. Koniec. Wiem, że to może być nieco nudne, ale gdyby teraz ktoś coś takiego napisał, to chyba bym kłaniała mu się do stóp. I za to kocham Jordana, bo nie licząc Berelain, które nienawidzę nienawiścią czystą, nie ma tam żadnych pogmatwanych wątków.

Optymistka^^

mroczna, to jest po prostu niemodne.
I tyle. Cześć pieśni, koniec pracy rodacy.
Równie dobrze wiele osób może pisać normalne książki, z tym, że nikt ich najzwyczajniej nie wydaje, bo się nie sprzedadzą. W końcu nie wiemy jak to jest w wydawnictwach, ale przecież ktoś o tym decyduje.

yukiyuki

Ja z kolei w książkach/mangach nie trawię uśmiercania moich ulubionych bohaterów - szczególnie jeśli czytałam przez kilka tomów o ich przygodach, wspólnych osiągnięciach itp. Ale czasem jest tak, że jeśli bohater jest poboczny to łatwo można się go pozbyć...

Serie z pogmatwanymi wątkami miłosnymi... nie lubię jeśli wątek miłosny przesłania wszystko - jedyna akcja dotyczy wzdychania, marzenia itp. ewentualnie gimnastyki w łóżku. Ale jeśli mamy przemyślane zamotanie i w założeniu szczęśliwy koniec, to może być... Nie trawię kiedy mamy historię miłosną, która ostatecznie kończy się totalną klapą... Jest wiele takich anime (nie trawię ich) gdzie mamy nieszczęśliwie zakochanego chłopaczka, masę gagów, kupę śmiechu i zero sensownego zakończenia. Taką serię można ciągnąć przez 10 sezonów... A najgorzej jak na koniec mamy wręcz przeciwny od zamierzonego skutek - np. ona wyjeżdża. Sens serii - żaden...

Villka