Fobie, strachy i obawy, czyli kiedy chowasz się pod łóżkiem

kuszumai

Kurczę, w mojej nowej klasie są ludzie trenujący pływanie. Ba! Oni nawet jeżdżą na mistrzostwa Polski. A ja się boję skoczyć do basenu na bombę. Confused

Villemo

Jakie to jest niesprawiedliwe!
Mi tam nawet nie zależy na jakichś zawodach czy coś...po prostu chciałabym umieć pływać i normalnie funkcjonować w wodzie, a nie dostawać czkawki ze strachu jak na mnie kropelka wody spadnie, bo ktoś mnie przypadkiem ochlapie nad morzem!

mroczna88

Ja się nie chowam pod łóżkiem, bo tam potwory siedzą.
Panicznie i nieuleczalnie boję się ciemności. Dupa ze mnie, a nie wampir. Wystarczy, że zgaśnie światło, a ja już się trzęsę, jak głupia. Kiedyś moja kochana drużynka postanowiła mnie z tego wyleczyć i nocą, samą, wysłali mnie do ciemnego lasu. Pierwszy raz, jak dostałam takiej histerii, że zemdlałam.
I zastrzyki. Igła - ok. Strzykawka - ok. Igła ze strzykawką... Zwiewam, aż się kurzy.

Villemo - a próbowałaś choć powoli, troszeczkę się oswajać? Czy to aż takie potworne, że nie możesz?

kuszumai

To zależy od kogoś... Osobiście uwielbiam łazić po dworze przed samym świtem. Jest zimno, ciemno, nie ma nikogo na dworze (no dobra, na wsi są dziki). A już naprawdę uwielbiam chodzenie na grzyby o wyżej wspomnianym świcie, gdy ledwo co widzisz drzewa. Smile

sally

mroczna, ja się boję igieł Smile

jak mam iść na pobranie krwi to aż mną trzęsie... mam małe opory przed szyciem- aczkolwiek, kiedy wiem, że to ja mam władzę na daną igłą, to nie jest aż tak źle... pomyślmy... ciemności jako takiej się nie boję, chyba, że jestem akurat sama w mieszkaniu, a- wybaczcie, bo zabrzmi to trochę dziwnie Wink

- jestem pewna, że mieszka tam ktoś/coś poza mną i moimi współlokatorkami Smile

(no cóż, wierzę w tego typu rzeczy i czasami odczuwam też przed nimi strach)

Luiza

Jeeej... Jak cała rodzina gdzieś pójdzie wieczorem/w nocy i mam siedzieć sama w domu, to prawie płaczę ze strachu. Idąc z mojego pokoju na samej górze do kuchni na parterze zapalam po drodze światła i panicznie zaglądam do WSZYSTKICH pomieszczeń, które mają otwarte drzwi. Strasznie się boję, że coś z tych ciemności mnie obserwuje, albo się na mnie rzuci... Później uciekam do jakiegoś pokoju, zapalam wszystkie światła i zamykam drzwi.
Gdy się boję sama siedzieć w domu, mam w zwyczaju biegać po nim. Po to, żeby szybciej dotrzeć do celu i uniknąć ewentualnego ataku ze strony potwora kryjącego się w mroku. Chociaż nie wierzę, żeby coś się tam kryło, to jednak się boję Shocked

.

Nienawidzę pobierania krwi. Chce mi się płakać już po samym wejściu do gabinetu...

Wijara

ja przed pobieraniem krwi robię się jedynie zielona na twarzy. Ciekawe, czy ma to jakis wpływ na wyniki... Wink

A ciemności jako takiej się nie boję, ale czasem jest mi lekko nieswojo, gdy zasypiam w pustym domu.

Strzyga

Strzyga musiała odkopać ten temat, bo przed chwilą w ramach sprzątania lodówki została zmuszona do wyrzucenia gotowanej soczewicy, która stała sobie przykryta w miseczce w tejże lodówce od jakichś trzech tygodni. Tak, dobrze myślicie - ona chodziła, tj. w miseczce było po równo soczewicy i pleśni. W pierwszym odruchu, kiedy lekko uniosłam pokrywkę i zobaczyłam te pnące się ku górze witki pleśni, wzdrygnęłam się i natychmiast upuściłam pokrywkę z powrotem. Ale, nie ma litości w tym domu, obowiązek posprzątania lodówki wypełnić trzeba, czyli Strzyga po ataku histerycznego chichotu, nałożyła prześliczne jednorazowe rękawiczki lekarskie, wzięła miseczkę z soczewicą i, w stanie przedzawałowym, przemieściła się z nią w kierunku toalety. Ostatecznie wojnę wygrałam, aczkolwiek wygarniając tę soczewicę do kibla miałam chyba migotanie przedsionków.
Wnioski:
- mam uraz do soczewicy na czas dłuższy
- inne rzeczy o konsystencji plazmatycznej, jak owsianka, wcale już mnie nie przerażają
- chyba przestanę się bać ślimaków; nie ma ich w mojej lodówce, więc nie są straszniejsze od soczewicy
- a, no i jeszcze moja kochana Kasieńka uczęszczająca do biol-chemu i skrzywiona ciągłym wykonywaniem i opisywaniem doświadczeń, nie wybaczyłaby mi, gdybym nie napisała we wnioskach nieśmiertelnego zwrotu: "zaszła reakcja" (jakaś ewidentnie zaszła, tylko chyba wolę nawet nie myśleć jaka)

I tak poczytuję sobie za dowód niezwykłej odwagi fakt, że nie dostałam mimo wszystko zawału, ani nawet nie zemdlałam. Mam jedynie jakieś niekontrolowane drgawki.

A teraz jeszcze się troszkę pokiwam, pohiperwentyluję i obejrzę choćby pięć minut "Paris enquetes criminelles" w nadziei, że przyśni mi się jednak kapitan Revel, a nie chodząca soczewica.

Wijara

Jej... Ojej O.O

Najgorsze moje doświadczenie z chodzącym produktem spożywczym to wtedy, kiedy radośnie otwierałam sobie Jogobellę i już chciałam wbić łyżeczkę, a tutaj... niebieska, pleśniowa skorupa.
Ale wiecie, że nadal je jem? Wink

Strzyga

E tam, nie liczę ile razy znalazłam pleśń na jogurcie. Zdarzyło mi się też nalać sobie soku i wychlupnąć do szklanki uroczy kawałek pleśni. Ale, no cholera ciężka, jeszcze nie miałam do czynienia z czymś, gdzie byłoby więcej pleśni niż samego produktu. Też byś miała traumę po takim przymusowym kontakcie z obcą formą życia.

Villka

Brrry.. ja też muszę wymyć lodówkę... i też się do tego nie palę... czuję jakieś dziwne, nieapetyczne zapachy wydobywające się z wnętrza Razz

Coya

Strzyga, ja Cie doskonale rozumiem. Kiedyś musiałam w naszym ośrodku w górach wyczyścić lodówki (tak, w liczbie mnogiej). Z dwoma, które były włączone, nie było problemu. Niestety, jedna nie była - włącza się ją tylko, jak jest pełny ośrodek, czyli tylko w wakacje (to był chyba listopad, czy jakoś tak...). Otwieram tę wyłączoną, czyli w założeniu pustą lodówkę, a tam... na samej górze, tuż pod zamrażalnikiem leży sobie talerzyk z czymś, co kiedyś było plasterkami wędliny (gatunek już nie do określenia). Teraz był to talerzyk z dużą ilością pleśni, która radośnie zwisała sobie aż na sam dół, próbując (całkiem zresztą skutecznie) zająć całą lodówkę, a nie tylko rzeczony talerzyk.
Też były rękawiczki, toaleta, a potem jeszcze mycie lodówki octem, żeby pozabijać wszelkie zarodniki pleśni, które dzielnie wywalczyły sobie przestrzeń życiową.

Strzyga

O Jeżu Kolczasty... Shocked

To chyba jeszcze gorszy hardkor niż u mnie - ta "moja" pleśń była przykryta, więc nie mogła wypełznąć, jedynie pięła się ku górze. Fuck, nawet nie chcę sobie tego przypominać! *zaczyna się hiperwentylować* Potrzebuję czegoś odmóżdżającego w ramach terapii. Włączę sobie Czarodziejki i napiszę jakąś analizę, tak, to bardzo dobry plan...

Wijara

A nie lepiej w takim wypadku wyrzucić wszystko łącznie z talerzykiem? Ja bym chyba nie miała dość silnej woli, żeby go zmywać... Shocked

Optymistka^^

Ja też mam fantastyczne doświadczenia z pleśnią Very Happy

W zeszłym roku moja mama zrobiła bigos na Boże Narodzenie. Ogromny garnek z tymże bigosem został postawiony na balkonie, bo nie było już miejsca w lodówce, poza tym na zewnątrz było jeszcze zimniej, więc nie było problemu. Bigos został zjedzony do połowy i znowu wystawiony na balkon, bo wciąż było zimno. Przestał tam do połowy maja. Tak, tak, maja Very Happy

Wszyscy wiedzieli, że on tam stoi, ale było zimno, zimno, zimno i w sumie dopiero przypadkiem ktoś go ruszył, tylko dlatego, że potrzebny był garnek. Zajrzałam tam tylko na moment i mocno zdziwiłam się, że garnek sam nie wyszedł z balkonu jeszcze w połowie lutego. Wnętrze było zielono-fioletowo-niebieskie. Do śmieci poszedł cały garnek z zawartością Cool

Z innych przygód - mój tata otworzył kiedyś słoik z oliwkami, zjadł jedną, stwierdził, że jest jakaś dziwna i dopiero spojrzał na spód zakrętki. A tam łaziły białe robaki Shocked

Później miał awersję do oliwek...