Lustru się odbija, to kliszy też, czyli pokaż swą facjatę.

Olsza

Rozumiem. W takim razie coś Ci chyba szwankuje w czujnikach, skoro wystawiłaś mi dwie sprzeczne opinie.

Katarzyna

Dwa ujęcia, i wyszłaś prawie jak dwie różne osoby, a poza tym nigdy nie mówiłam, że jestem normalna.

Są ludzie, którzy tylko mają imprezy i podryw w głowie, kolejna grupa to ci, którzy już wyrośli z szału hormonów, ale zachowania (niektóre) wciąż mają wczesno-nastoletnie i Ci również wydają mi się młodsi duchem ode mnie. W końcu ja, buduje już dom, rozkręcam biznes, całkiem inne problemy.

Luiza

Zazdroszczę wam. Ja nie czuję się ani dojrzała, ani niedojrzała. Sama nie wiem, jak się czuję i dochodzi do tego przygnębienie, którego nie można zwalić na pogodę, bo utrzymuje się bardzo długo, a właściwie to chyba jest częścią mnie. Może po prostu taka moja natura, że większość rzeczy zabawnych dla innych mnie ani trochę nie śmieszy. Mam nadzieję, że po prostu taka jestem i nie jest to kwestia przyzwyczajenia, bo nie chciałabym w pewnym momencie przebudzić się i uświadomić sobie, że straciłam tyle czasu, który mogłam wykorzystać na bycie radosną. =

Moi znajomi mnie zaskakują. Chyba nie znam się na ludziach i dlatego często robią oni to, czego ani trochę bym się po nich nie spodziewała. Widocznie ja nie jestem dobrą obserwatorką Wink

.

Katarzyna

Ja postanowiłam w pewnym momencie "być sobą". Przestało mnie interesować, co myślą o mnie inni. Co więcej często chwalę się czymś, co zostało usunięte ze "słownika dumy" jak mawia moja kumpela. Dlatego nie specjalnie martwię się tym, że może coś się komuś nie podoba. Nawet to, że jestem "stara".

Jak to mogłabyś być radosną? Nie jesteś? Nie ma nic, co Cię cieszy?. Zacznij w to iść nie patrząc na innych.

Obserwowania innych można się nauczyć. To proste (przynajmniej tak mi się wydaje). Mało jest ludzi, którzy mogą mnie jeszcze czymś zaskoczyć. Musisz zaimprowizować sytuację przemyślawszy ją najpierw. Jeśli X zrobi to, to ją to, natomiast w takim wypadku to coś innego. A później (po kilku razach samo pójdzie, będziesz wiedzieć co i jak)...

Ją to jednak zła i perfidna jestem...

Olsza

Katarzyna

Nie no, nie przeginam w drugą stronę. Mogę być sobą, ale innym też na to pozwalam.

Olsza

Dlatego podkreśliłam, że ten komentarz nie jest wycelowany bezpośrednio w Ciebie. Smile

A że tak nie robisz - tym lepiej to o Tobie świadczy. Po prostu a propos Twojej uwagi przypomniało mi się parę osób, dla których "taki jestem" stanowi uniwersalną wymówkę na wszystko. Trzeba być sobą, śmiać się głośno i nie patrzeć na reakcje innych, ale nie można pozwalać sobie na "zło". Wtedy to już nie jest wyraz wolnej woli tylko świadoma decyzja.

Przykładowo miałam ostatnio sytuację, w której kolega mojej kumpeli nagle urwał z nią kontakt w dość bezczelny sposób. Przypadkowo udało nam się przyprzeć go do muru i dowiedzieć się, o co chodzi. Okazało się, że nie zadaje się już z nią przez wzgląd na mnie, co jest dość długą i niesmaczną historią. Dość, że wkurzył mnie niemiłosiernie. I to nawet nie za to, że on nie chce mieć ze mną kontaktu nawet przez osoby trzecie. Wpieniły mnie jego tłumaczenia w stylu: "No, ja wiem, że mam zły charakter... Jestem wredny... Sam siebie nie rozumiem...". Litości, nie było stać tchórza na proste męskie słowa. Tu należy dodać, że musiałam się oddalić poza zasięg słuchu, żeby odważył się wyjawić tej mojej kumpeli chociaż ułamek prawdy okraszony: "Wiem, że jestem zły, ale ja już taki jestem.". Żałosne.

Luiza

Czytam jak najbardziej ze zrozumieniem, po prostu wydaje mi się, Olsza, że pisałaś coś o tym, że twoi znajomi zachowują się niedojrzale. Albo jednak pomyliło mi się to z innym tematem, a jestem zbyt leniwa, żeby teraz to sprawdzić. Wiecie, pierwszy dzień szkoły Very Happy

. Nie, nie było rozpoczęcia, były lekcje.

Jasne, że coś mnie cieszy, ale patrząc na moich znajomych mam wrażenie, że ogólnie są pogodni i nie przejmują się wszystkim tak jak ja. Jak już trafi się coś, czym się martwię, to nie potrafię o tym zapomnieć przez długi czas i chyba to jest mój problem, bo chciałabym umieć przestać o tym myśleć.

A obserwowanie ludzi i tak wydaje mi się trudne, zawiodłam się na paru osobach, które lubiły mnie, bo zawsze miałam pracę domową. Jest to o tyle dobre, że teraz nie ufam wszystkim i nie mam zbyt wielkich wyobrażeń, wtedy za szybko uznawałam kogoś za przyjaciela.

Pewnie po prostu mam teraz zwyczajnego doła, kiedyś mi przejdzie Very Happy

.

Olsza

Luiza

Lat 16, pierwsza liceum. Jestem trochę oszołomiona, bo gubię się wszędzie i każdy to już wie, więc w nowym budynku też nie jest mi łatwo, poza tym trzeba wyrobić sobie dobrą opinię. I jestem trochę zawiedziona klasą. Szkoła podobno najlepsza w powiecie, ale trafił się nam jakiś idiota, który komentuje każde słowo wypowiedziane przez innych. Jak się dostał?

Jak się na tym zastanawiam, to pewnie po prostu mam takie usposobienie i ludzie myślą, że jestem zła nawet wtedy, gdy jestem po prostu znudzona Wink

.

Moja dziwaczna szkoła jutro idzie na 4 lekcje, a potem apel. Na galowo. Ciekawie będę wyglądać w białej koszuli dzień po tym, jak wszyscy w nich byli.

Olsza

Teraz to Ci współczuję pełną gębą. Wygląd to tam drobiazg, należysz do pierwszego rocznika, który będzie pisał nową - nową maturę... Najpewniej masz książki inne niż Twoi koledzy ze starszych klas. Wobec was postawią większe wymagania, inny typ zadań maturalnych, format oceniania, o jazzu. Cieszę się i dziękuję wszystkim świętym na Olimpie, że udało mi się jeszcze załapać na tą śmiesznie prostą aktualną wersję matury, to ułatwiło mi zadanie, a papierek jest i już nikt mi go nie odbierze. Tobie, Luizko, życzę powodzenia. Smile

Luiza

Dziękuję i mam nadzieję, że to pomoże, chociaż wiem, że przede mną mnóstwo nauki, żeby sobie poradzić Very Happy

. Najgorsze jest to, że wszystkie książki oprócz hiszpańskiego musieliśmy kupić nowe - nie wszystkie różnią się aż tak od tych, które były przedtem, ale musimy i już. W sumie to przywykłam do nowych form egzaminów, bo już w gimnazjum mieliśmy inne i od pierwszej klasy nas nimi straszyli, ale każdy wolałby wiedzieć, czego się spodziewać.

Do tego jeszcze dochodzi zagubienie, bo nowa klasa, w sumie część niezbyt sympatyczna, jeden kompletny idiota, a ci, których znam, nie są kimś, z kim chciałabym siedzieć na każdej przerwie Wink

. Jestem trochę zawiedziona, bo nagle okazuje się, że nie mam zbyt wiele tematów ze starymi znajomymi z podstawówki, a koleżanki z gimnazjum trzymają się razem.

Katarzyna

To i tak jesteś w lepszych warunkach niż ja w Twoim wieku. Przez 12-tkę lat chodziłam do tego samego Zespołu Szkół i do końca miałam niemal tą samą klasę. Wyrobiwszy sobie zdanie na mój temat w 1-szejk podstawówki trzymali się go do ostatniej LO, dlatego mam tylko jedną kumpelę, z którą chce mi się jeszcze utrzymywać kontakt (dołączyła do nas w liceum i nie przyjęła utartych schematów reszty). I nie chodzi nawet o to, że zwracali się do mnie Buła, ale że traktowali jak kogoś z innego świata (bo lubię się uczyć, czyli jestem kujonką; a ja kujonką nie byłam tylko wiedza łatwo di mnie przychodziła).
Ale i tak Ci współczuję. Początki wszędzie bywają trudne. Na marginesie, dużo się zmienia podstawa? Naprawdę muszę pisać nowe konspekty?

Olsza, wiem że nie chodziło Ci o mnie. Chciałam to tylko zaznaczyć. Sama też trafiałam na idiotów pt. "jestem zły, bo taki jestem". Dno. Ale i tak najbardziej szanuję kumpelę, która potrafi powiedzieć "Kaśka przeginasz" gdy robimy sobie nawzajem z kimś złośliwości.

Luiza

Nie wiem, czy dużo się zmieniło, bo nie mam porównania, ale wierząc w to, co mówią nauczyciele: 'tematy są okrojone i są kontynuacją gimnazjum, nie wracamy do tego, co już powinniście umieć'. Na tym moja znajomość tematu się kończy, niestety.

Moja klasa z podstawówki też mnie nie uwielbiała, więc cieszę się, że była na 7 lat, a nie 12. W zerówce wszyscy kłócili się ze wszystkimi, potem jeszcze gorzej. Jednak teraz doceniam moją klasę z gimnazjum, to chyba najlepsi ludzie, jakich poznałam Very Happy

. Walczyliśmy i się kłóciliśmy o byle co, ale ostatecznie się jednoczyliśmy i byliśmy zorganizowani.

Olsza