"Białe dnie, Krwawe noce" by Mikka

Mikka

Będę kontynuować Very Happy

Dziękuję za pochwałę, zawsze bardzo się z nich cieszę *szczerzy się jak idiotka*

Strzyga

Przeziębienia są złe - mam trochę wolnego, więc postanowiłam wreszcie przeczytać i szczegółowo skomentować twoje opowiadanie. Wybacz, ale czytać i nie komentować zwyczajnie nie umiem.

Mikka

Zmasakrowałaś to prawda... Ale muszę powiedzieć, że czytając twoje komentarze chichotałam jak głupia. Sama uważam, że pierwsza część jest najgorsza więc mnie to nie zdziwiło. Początki mi po prostu nie wychodzą. Co do interpunkcji, to ona mnie nienawidzi całe życie, pisząc połowę czasu spędzam zastanawiając się "czy aby dobrze postawiłam ten cholerny przecinek".
Jeśli tylko masz ochotę, możesz brnąc w tę analizę dalej. Tylko proszę, Strzygo, weź też pod uwagę, że to mój pierwszy tekst i nie oczekuj czegoś "hiper-super".

Strzyga

Problem z twoimi przecinkami to raczej to, że chyba wolisz ich wcale nie postawić, niż postawić źle Wink

I ja naprawdę nie oczekuję czegoś hiper-super, ale wytykam to, co mnie potwornie drażni. Dzisiaj już padam, ale obiecuję jutro zabrać się za resztę opowiadania.
I wiem, będę wstrętna, ale bardziej bym się cieszyła gdybyś zamiast chichotać zastanowiła się nieco nad moimi komentarzami. Bo to nie jest analiza, mająca na celu bycie dowcipną, tylko rozkładanie tekstu na części celem obnażenia idiotyzmu niektórych sformułowań lub też wytknięcia nieścisłości.

Mikka

Część 11
*teraźniejszość*

- A więc przemiana – zaczął. – nie jest tak prosta jakby się mogło wydawać. Działa ona raczej na zasadzie symbiozy tak przemienianego, jaki przemieniającego.
Spojrzałam na niego, lekko zdziwiona.
- Przecież w niektórych podaniach pojawia się ten sam motyw. Wampir dający śmiertelnikowi swoją krew, by go przemienić.
- To bliskie prawdy, ale nie do końca…
- Aaaaa… - ziewnął Gabe. - …zaczynają się nudne, techniczne szczegóły.
Shade spiorunował go wzrokiem, ale nie dał się sprowokować i kontynuował.
- Nasza krew ma inną konsystencję niż twoja. Jest gęstsza i nie miesza się z ludzką krwią. Coś jak olej i woda, rozumiesz?
- Chyba tak – przytaknęłam. – czyli w żyłach nie w pełni przemienionego wampira, ludzka i wampirza krew krążą razem, nie mieszając się. Jest jedna rzecz, która mi tu nie pasuje. To znaczy Cass mówiła mi wcześniej, że nie „pijecie” krwi, tylko wbijacie kły w skórę i one posyłają krew do krwioobiegu. Nie jestem może najlepsza z biologii, ale to niemożliwe u normalnego człowieka. Rozumiesz o co mi chodzi? To znaczy, my nie mamy takich kłów, a więc jak przemieniany może dostać się do waszej krwi?
- A więc z tego właśnie, tak sądzę, wzięły się legendy. Ponieważ to właśnie wampir, który przemienia musi otworzyć sobie żyły i dać delikwentowi trochę swojej krwi do wypicia. Trafia ona do żołądka i po jakimś czasie przesiąka do krwiobiegu, zapoczątkowując zmiany. Dlatego kły są jedną z pierwszych oznak. Ich zadaniem jest pozwolenie na dalszą przemianę.
- Chyba rozumiem – zastanowiłam się chwilę. – I dalej następuje ta „synteza”?
- Tak. Można powiedzieć, że wtedy oboje zaangażowani muszą się wziąć w objęcia. Jedno „wgryza” się w drugie i wymieniają krew. Pół-wampir „pije” krew wampira, która w coraz większym stopniu dostosowuje jego organizm do tego by sam przerabiał ludzką krew na naszą. Natomiast ten drugi odsysa z niego normalną krwi, robiąc miejsce dla swojej. Po pierwszej wymianie młody wampir zapada w śpiączkę na jakiś czas i wtedy w jego organizmie zachodzą największe, najbardziej znaczące zmiany. Gdy się budzi ma już właściwie ¾ przemiany za sobą. Jest znacznie silniejszy, szybszy, jego zmysły wyostrzają się nieprawdopodobnie, a skóra zaczyna uzyskiwać niemal niezniszczalną strukturę.
- A co z pozostałą ¼? Po obudzeniu się jest już w stanie pochłaniać ludzką krew?
- Nie, wtedy jeszcze nie. Dalej przebywa pod opieką wampira, który go stworzył. Może to trwać od kilku tygodni do paru miesięcy.
Zmarszczyłam brwi, lekko skołowana.
- Ale jeśli w tym tkwi sedno całej przemiany, to skąd się bierze głód? Cass mówiła, że głód jest w stanie zabić nie w pełni przemienionego wampira, ale jeśli cała przemiana jest tak pomyślana by trwać nawet parę miesięcy, to chyba niewielu ma szansę ją przeżyć.
- Źle mnie zrozumiałaś, Amy – odezwała się. – Powiedziałam, że w pełni przemienionego wampira głód jest w stanie zamęczyć i wysuszyć, to prawda. Ale przeskoczyłyśmy na inny temat i nie dokończyłam ci tego tłumaczyć. Jak już mówił Shade, przemiana zaczyna się natychmiast po tym jak krew wampira przesiąknie do krwioobiegu osoby przemienianej. Wtedy też niemal cały układ odżywczy organizmu mocno traci na znaczeniu i normalne jedzenie przestaje być źródłem energetycznym. Głód pojawia się dlatego, że jest to jedyny dostępny dla mózgu sposób, by zakomunikować że trzeba przemianę zakończyć, rozumiesz? Nie zabije pół-wampira, ale w przypadku gdy nie dojdzie do wymiany krwi z pełnym wampirem, może doprowadzić do kompletnego szaleństwa, które - jak dla mnie - jest ze śmiercią równoznaczne.
Zamyśliłam się na chwilę, wszystko to sobie układając.
- Tak, teraz już chyba rozumiem całość.
Cass uśmiechnęła się do mnie, a Shade znów oparł głowę i przymknął oczy, jakby zasypiał. Zastanawiałam się przez chwilę, czy aby go nie nudzę, ale dotarło do mnie że on wcale nie przysypia, tylko najwyraźniej rozmawia - w im tylko dostępny sposób - z Gabrielem. Przynajmniej tak sądziłam, bo coś w spojrzeniu Gabe’a utkwionym w starszym –najprawdopodobniej – wampirze, na to wskazywało. Poza tym blondyn wydawał się… zniecierpliwiony?
W końcu zorientował się, że na niego patrzę i posłał mi szeroki, niewinny uśmiech. To, że ten uśmiech wcale do niego nie pasował, to mało powiedziane.
- Jeszcze jedna rzecz mnie zastanawia – odezwałam się, przenosząc wzrok z Gabriela na Cass. – Wspomniałaś, że ty i Shade jesteście… towarzyszami?
Nagle Gabe się zakrztusił - spojrzałam na niego szybko - wyglądał na mocno zakłopotanego i najwyraźniej nagle nie wiedział co zrobić z rękoma. Shadrak zachichotał, otworzył oczy i utkwił we mnie bursztynowe spojrzenie. Wyglądał na zadowolonego - jak kot, który połknął kanarka. Po chwili przeniósł wzrok na wampirzycę, która aktualnie z niewiadomego powodu gromiła Gabriela wzrokiem.
- No właśnie, Cass – wymruczał z rozbawieniem. – Wyjaśnij Amy sprawę Towarzyszy. To ważna informacja.
Teraz jemu posłała złe spojrzenie. Najwyraźniej działo się tu coś, w co nie zostałam wprowadzona. Zaciekawiło mnie to.
- A więc… - odezwała się trochę niepewnie. – Hmm… Towarzysze to sprawa dość skomplikowana. Powiedziałam ci, że to bardzo bliskie czemuś, co wy określacie jako bratnie dusze, prawda? – przytaknęłam, szczerze mówiąc, coraz bardziej zaciekawiona. Cass najwyraźniej była nie mniej zakłopotana niż Gabe, który wbił wzrok w sufit. Tylko Shade wyglądał na ubawionego. – Wiesz, musisz zrozumieć, że w naszym przypadku… No cóż, po przemianie nie tylko nasze zmysły wyostrzają się nieprawdopodobnie, ale spotyka to też skalę naszych uczuć. Wściekamy się dużo bardziej gwałtownie, radośniej cieszymy i w ogóle wszystko czujemy dużo mocniej. Także… miłość. – zakłopotała się nagle jeszcze bardziej. – Cóż…
- Ale kluczysz – odezwał się Shadrak, najwyraźniej zniecierpliwiony. Gabe nawet się nie poruszył, dalej wlepiał szare oczy w sufit.
- To sam to wytłumacz – zezłościła się nagle wampirzyca, Tak, zdecydowanie działo się tu coś dziwnego.
Shade puścił do mnie oko i uśmiechnął się.
- Wiesz, tak żeby to streścić i brzmiało zrozumiale dla kogoś, kto po prostu nie jest w stanie odczuwać na tym samym poziomie co my, należałoby powiedzieć że nas szlag trafia od pierwszego wejrzenia.
Spojrzałam na niego, teraz niemal równie zakłopotana jak reszta.
- Szlag?
- No, po prostu pięknie to zabrzmiało, Shade – warknął Gabe i w końcu opuścił wzrok. Gdy zobaczyłam, że jego oczy są krwistoczerwone i naprawdę jest skrajnie wściekły, poczułam się jeszcze bardziej skołowana.
Shade tylko posłał mu rozbawione spojrzenie i kontynuował.
- Niekiedy nie da się tego inaczej ująć. Ale chodzi o to, że wśród nas miłość od pierwszego wejrzenia jest normą. Do tego tysiąckrotnie wzmocniona przez skalę naszych odczuć, daje naprawdę trwały rezultat. A ponieważ nigdy - jak żyję ponad dwa tysiące lat - nie słyszałem aby któremuś z nas przydarzyło się to dwa razy, powstało twierdzenie, że od pierwszego wejrzenia poznajemy osoby nam przeznaczone. – spojrzał na Cass i uśmiechnął się czule. – Niekiedy potrafi to być straszne utrapienie.
- Dlaczego? – nie wydawało mi się to okropne. Właściwie brzmiało strasznie romantycznie.
Wzruszył ramionami i parsknął lekkim śmiechem.
- Dlatego, że bardzo często zdarza się to jednym z nas w stosunku do kogoś, kto jest człowiekiem. A ludzie nie są w stanie odczuwać tak jak my. Spróbuj to sobie wyobrazić. Co byś pomyślała, gdyby nagle na środku ulicy podszedł do ciebie całkiem obcy mężczyzna i powiedział ci, że musisz z nim być, bo jesteście sobie przeznaczeni?
Powoli pokiwałam głową ze zrozumieniem.
- Wzięłabym go za kompletnego wariata. To rzeczywiście nie wydaje się za wesołe, przynajmniej patrząc z perspektywy takiego wampira.
Zapadła cisza. Gabe znów patrzył w sufit, gdzieś znikła cała jego wesołość.
- Ale udaje się ten problem rozwiązać? To znaczy, biorąc pod uwagę właściwą wam urodę…- urwałam, zakłopotana. Teraz już nawet Shade nie wydawał się zainteresowany dalszą dyskusją na ten temat.
- Czy się udaje? – mruknął. – Przeważnie tak. Uroda bywa pomocna… Czasem same okoliczności pomagają. Ale czasem też zdarza się, że kobieta lub mężczyzna, w którym jedno z nas się zakochało ginie, nim zdąży się coś w tej sprawie zrobić… Wtedy wieczne życie przestaje wydawać się zabawne…
- A co się dzieje, jeśli taka osoba zostanie przemieniona? – zapytałam. – To znaczy, wtedy odwzajemnia uczucie?
- Jeszcze nie zdarzyło się inaczej…

Wredniak

Fabuła super. Oprawa taka sobie...
Wiele sformułowań gryzie np. "wyzywając na jego idiotyzm". Nie pasuje mi też, że 250 letnia wampirzyca mówi jak dziewczyna z podwórka. A wyrażenie "mam nagraną robotę" nie pasuje do roku 1750.
Natomiast tytuł kojarzy mi się z "Białymi Nocami" Dostojewskiego...
Ach i kilka razy miałem wrażenie "prawie zmierzch" (brak opcji samobójstwa, pancerna skóra). Natomiast porównanie krwi wampirzej do ludzkiej jako olej i woda no cóż...
W zasadzie to tyle bo za późno już na strzygową analizę. (Choć jeśli sobie życzysz mogę zrobić coś podobnego jak strzyga z rzeczami, które mi zgrzytały...)

Mikka

Wredniak

Mikkuś w konstruktywnej krytyce chodzi o m.in. o pokazanie nie tylko plusów, ale i minusów.
Nie pisałem tego złośliwie. Czasem nie zdajemy sobie sprawy z błędów jakie popełniamy, a które łatwo można poprawić.
Język wydał mi się zbyt potoczny i tyle.
Opowiadanie Dostojewskiego jest boskie. Polecam wszystkim. I takie mam skojarzenia, co poradzę?

Bawiłem się dobrze. Nawet bardzo dobrze.
I ja nie wymagam od ciebie oprawy Sapkowskiego, ale musisz przyznać , że kilka rzeczy można byłoby zrobić lepiej, a jak już przy tym jesteśmy to można było też zrobić gorzej.

Kot

Super! Naprawdę rewelacja, a to w dodatku pierwszy raz. Smile

Jest trochę niedociągnięć, należałoby popracować nad stylistyką i przecinkami, ale to już wytknęła Strzyga. Zgadzam się też z Wredniakiem co do mowy w XVIII wieku. Poza tym uczyniłabym Amy i Cass studentkami. Więcej swobody, niezależności. Taka 250 letnia wampirzyca raczej nie wytrzymała by posłusznie w ławce kilka godzin. Ma też, jakby nie patrzeć, sporą wiedzę i doświadczenie życiowe. Wink

Nie zgadzam się ze Strzygą, że opowiadanie powinno poleżeć trochę np. w biurku. Mogłoby tam zostać na zawsze. Wielu dobrych twórców najpierw daje znajomym do przeczytania swoją twórczość zanim pośle ją dalej. Może tylko ich krytyka jest nieco delikatniejsza niż strzygowa... Wink

Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy.

Strzyga

Mikko, my nie oczekujemy cudów. No dobrze, przyznaję, ja oceniam teksty surowo i krytycznie, ale powiem dlaczego - uważam, że jeśli ustawi się poprzeczkę zbyt wysoko, to autor próbując ją przeskoczyć wyceluje w taki akuratny poziom bardzo dobry. I nie maltretuję tak zawsze, ale wtedy, gdy wiem, że - może nie tyle z tekstu, ile z autora - da się coś rozsądnego wycisnąć.

Troszkę mnie załamałaś - nie lubię, nie lubię, no strasznie nie lubię tych "nie oczekujcie cudów", "pisałam dla zabawy", "nie jestem świetnym pisarzem". Ech, no, mnie się to takie aŁtoreczkowe wydaje. W porządku, ja sama niezbyt dobrze znoszę krytykę, ale mimo wszystko, jak się coś publikuje, to trzeba się z nią liczyć. A jeśli ją przełkniesz, Mikko? Przecież może się okazać, że naszymi paskudnymi komentarzami cię razem z Wredniakiem zmotywujemy i napiszesz coś naprawdę świetnego, co zyska popularność, choćby tylko w internecie... Przecież wtedy byłabyś nam choć troszkę wdzięczna, prawda? Wink

I nie uważam, żebyś była mniej uzdolniona ode mnie - wy NAPRAWDĘ nie widzicie, jak ja pracuję nad tekstami. Jestem cholernie leniwa, ale pisanie to jedyna rzecz, do jakiej się przykładam. Jakbyś przeczytała każdy akapit pięć razy, napisała alternatywną wersję całości i była w stanie to opowiadanie niemal wyrecytować z pamięci, to ręczę, że byłoby na poziomie moich - bo ja tak właśnie robię.

Ech, miałam się nad kolejnymi odcinkami poznęcać... Hmm, to może ja teraz szybciutko machnę do końca merlinową analizę, a później jeszcze spróbuję tak z jeden odcinek twojego opowiadania rozmontować na części, co? ^^ (Wierz mi, po opku na pewno podejdę do twojego dzieła łagodniej, bo już nic nie będzie w stanie mnie załamać Mr. Green

)

Mikka

Część 12
*250 lat wcześniej*
(Dzień 29 – wieczór)

- I jak wyniki, doktorze? – zapytała Isabell.
- Beznadziejnie – odpowiedział niewielki człowieczek o siwych włosach. – Większość ochotników oszalała z głodu, nie nadają się już do niczego. Coś ważnego musieliśmy przeoczyć. Zostało tylko troje przy zdrowych zmysłach, w tym jedno zapadło w dziwną śpiączkę.
- Śpiączkę?
- Na to wygląda. Chciałem chłopaka zbadać, ale pozostała dwójka mnie do niego nie dopuszcza, nawet mimo tego, że sami wyglądają na zaniepokojonych jego stanem.
- Który to?
- Ten, którego oczy zaczęły zmieniać kolor.
Księżniczka niemal podskoczyła.
- To może proces w tym przypadku ruszył naprzód?
- Możliwe, nie mam pojęcia.
Isabell zamyśliła się, najwyraźniej rozważając sprawę.
- Będziemy mieli czas żeby to zbadać dokładnie. Teraz trzeba pomyśleć nad pozostałą dwunastką. Naprawdę do niczego się już nie nadają?
- Tak sądzę, rzucają się na siebie lub popadają w apatię, na nic nie reagują.
- Czyli zostały nam trzy obiecujące okazy. Więc nie ma sensu dłużej się w to bawić.
Pociągnęła za sznur, a innej części domu można było usłyszeć dźwięk dzwonka. Po paru minutach do pokoju wszedł jeden ze strażników.
- Wzywałaś, pani?
- Macie jutro wieczorem pozbyć się dwunastu okazów.
Strażnik przez chwilę wyglądał na zaskoczonego.
- Nie wszystkich, pani?
- Nie, trzech najbardziej udanych sobie zostawiam.
- Jak rozkażesz, pani...
Strażnik wyszedł, a Księżniczka powoli odwróciła się i spojrzała na siwowłosego staruszka.
- A co z naszym gościem?
- Był ostatnio trochę niespokojny i zbyt przytomny, żeby to mogło być dobre dla kogokolwiek z nas. Na coraz krótszy czas tracił przytomność, więc musiałem zwiększyć dawkę trucizny. Co planujesz z nim zrobić, pani?
Isabell uśmiechnęła się szeroko.
- Zatrzymam go sobie. W końcu miejsce wielkich drapieżników to klatka.
Staruszek spojrzał na nią zmartwiony i nie po raz pierwszy zastanowił się, czy aby plotki o szaleństwie jego pracodawczyni, nie są prawdą.

*****************************

(Dzień 30 – późny wieczór)

Powoli otworzyłam oczy. Lekka mgła spowijająca mój umysł opadała. Ostrożnie uniosłam głowę i rozejrzałam się wokół . Siedzący obok łóżka Rory natychmiast zerwał się z miejsca i nachylił nade mną.
- W końcu się obudziłaś! Martwiliśmy się – obrócił się i spojrzał za siebie. – Gabe! Cass się obudziła.
Blondyn podszedł i mogłam mu się przyjrzeć. Wyglądał na wykończonego i zrezygnowanego.
- Jak długo byłam nieprzytomna? – spytałam.
- Ponad dwa tygodnie – usiadł obok mnie na łóżku.
Zaskoczona rozejrzałam się i w końcu zorientowałam co mi tu nie pasowało. Byliśmy w pokoju sami, reszta chłopaków zniknęła.
- Gdzie pozostali? – usiadłam szybko. Sama byłam zaskoczona jak błyskawiczny był to ruch. W jednej sekundzie leżałam, w następnej byłam już w pozycji siedzącej.
Gabe spuścił głowę i skulił ramiona, jakby nagle przygnieciony.
- Nie żyją
- Co?! – wlepiłam w niego wzrok, zaszokowana.
- Nie mogłem tego powstrzymać – wyszeptał. Podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy. Jeszcze nigdy nie widziałam tyle rozpaczy i poczucia winy. – Nie mogłem. Nie chcieli słuchać, a sam byłem zbyt słaby, żeby dać im wszystkim radę.
- Nic z tego nie rozumiem – powiedziałam.
Gabriel opuścił głowę i zamilkł.
- Naprawdę nic nie mogliśmy poradzić – odezwał się Rory. – Przyszli dziś strażnicy i powiedzieli, że Księżniczka znalazła sposób by im pomóc i że muszą iść z nimi. Gabe próbował im tłumaczyć, że to jakiś podstęp i żeby nie dali się wrabiać, ale nie chcieli słuchać.
- Znalazła sposób? – moja wściekłość narastała, niemal czułam jak pulsuje mi pod skórą. – A co z Shadrakiem?
- Kim? – spojrzał na mnie zdezorientowany, po chwili skojarzył. – Z tym wampirem?
Spojrzał wyczekująco na Gabe’a, ten wzruszył ramionami nie podnosząc wzroku.
- Nieprzytomny – powiedział. – Cokolwiek mu od początku podawali, teraz musieli zwiększyć dawki. Wczoraj w nocy przekradłem się do niego, żeby się dowiedzieć kiedy się w końcu obudzisz. Nie dałem rady go ocucić.
Nie wiem dlaczego, ale zabolało mnie to. Samo wyobrażenie Shade’a przykutego do ściany i otumanionego, spowodowało, że moja wściekłość wzrosła tysiąckrotnie. Wstałam powoli i przyjrzałam się swoim dłoniom. Skóra wyglądała… inaczej. Przejechałam palcem lewej ręki po prawym przedramieniu. W dotyku również była inna, gładsza. Pożałowałam, że nie mam żadnego lustra.
- Nie wyglądasz inaczej – odezwał się Rory, zauważając moje spojrzenie. – A przynajmniej nie bardzo. Lepiej niż przedtem, to na pewno.
Przejechałam dłonią po włosach i twarzy. Jeśli były jakieś różnice, to i tak ich nie wyczułam. Na pewno nowością było to, że głód znacznie zmalał. Właściwie, był już tylko lekkim echem na dnie świadomości.
- Pamiętasz coś z czasu, gdy spałaś? – zapytał Gabe.
Powoli pokręciłam głową.
- Nic a nic – ostatnie co pamiętałam to Shade i wspomnienie to chyba sprawiało mi większą przyjemność niż powinno. – Ale nie skończyliście. Co dalej z chłopakami?
- Nic nie słyszeliśmy – Rory spojrzał na mnie z zakłopotaniem. – Ale sama wiesz jak nam się wyostrzyły zmysły, prawda? Poszli a potem… bo ja wiem… można było to wyczuć w powietrzu, rozumiesz? Jak zapach… I obaj już wiedzieliśmy, że nie żyją.
Zamknęłam oczy i rzeczywiście to poczułam. Strach, rozpacz, szaleństwo i śmierć. Widać tacy jak my byli wyczuleni na śmierć. Niespecjalnie mnie to obeszło, aż się sama sobie dziwiłam. Rozumiem wyrzuty sumienia Gabriela, w końcu on tych chłopców w to wpakował. Ciężka sprawa.
Ale bardziej niż tą śmiercią martwiłam się naszym i Shade’a położeniem. Zostaliśmy sami, więc wniosek, że teraz zajmą się nami na poważnie, sam się nasuwał. Jeśli mogę coś zrobić, żeby nas z tego wydostać, muszę się za to zabrać już dziś w nocy. Ale co?
Miałam na pewno większą swobodę. Biorąc pod uwagę siłę i szybkość Gabriela i mnożąc ją przez tuzin, tamci chłopcy – tak pewni że Księżniczka im pomoże i wściekli na Gabe’a za to, że ich w to wpakował – mogliby mi przeszkodzić. Teraz ten problem nie istniał.
Powiedziałam im to, wyglądali na zaszokowanych moim tonem.
- Cass, rozum ci odjęło? Przecież to były tylko dzieci –Gabe spojrzał na mnie ze zgrozą.
- „Były” - to dobre słowo – posłałam mu obojętne spojrzenie. – Już ich nie ma, więc nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Jeśli ty chcesz katować się ich śmiercią, proszę bardzo. Ale ja mam ważniejsze sprawy na głowie. Na przykład jak nas stąd wyciągnąć. Idę o zakład, że teraz wezmą się za nas.
- Jeśli jesteś taka zimna to idź ich pozabijaj – krzyknął.
Zastanowiłam się. To nie był zły pomysł, właściwie to idealny. No bo kto mnie powstrzyma? Księżniczka sama pozbawiła się jedynej ewentualnej ochrony. Wątpiłam, aby teraz strażnicy stanowili dla mnie jakieś zagrożenie.
- To dobry pomysł –wymruczałam zamyślona. – Zająć się strażnikami, a potem Księżniczką i jesteśmy wolni. Doktorek nigdy nie nocuje w posiadłości, więc przynajmniej teraz jest poza moim zasięgiem.
- Oszalałaś – stwierdził Gabe. – Ta przemiana padła ci na mózg.
W jednej sekundzie rzuciłam się na niego i już po chwili trzymałam go za gardło, wisiał parę cali nad ziemią.
- Słuchaj, na chwilę obecną, mam głęboko w dupie twoje poczucie winy, rozumiesz? Jedyne co mnie obchodzi to jak wydostać stąd ciebie, Rorego i Shade’a. Wszelkimi metodami, więc nie bredź mi teraz o sumieniu, dobrze?
Odstawiłam go powoli na ziemię. Sama byłam zaszokowana siłą własnej wściekłości. Rory patrzył na nas i wyglądał na zdezorientowanego i przerażonego. Sama się tak trochę czułam, to wszystko działo się zbyt szybko, ledwo mogłam uporządkować myśli.
- Słuchajcie, to nie tak, że ja tego chcę – powiedziałam powoli, uspokajając się. – To po prostu wymóg sytuacji. Dopadnę każdego pojedyńczo i będzie po sprawie. Niemal dwóch za każdego zabitego dziś chłopca. Oni nie mieli oporów przed zamordowaniem dwanaściorga dzieciaków, których przedtem pomogli doprowadzić do szaleństwa.
Zapadła cisza. Rory po chwili pokiwał powoli głową. Mój rudzielec zawsze był ponad wiek dojrzały, to w nim lubiłam.
- Gabe, Cass ma rację. Nie podoba mi się to, ale ma rację. Oni na to zasłużyli, za to co zrobili.
Gabriel opuścił głowę, pokonany. Po paru minutach westchnął ciężko i spojrzał na mnie.
- A więc co my mamy robić?
- Wiejcie z posiadłości i zaczekajcie na mnie gdzieś w pobliżu. Utoruję wam drogę do wyjścia, a potem wrócę i zajmę się resztą.
- I pewnie pójdziesz po tego wampira? – spytał Gabe dziwnym tonem.
Spojrzałam na niego ostro.
- Nie zapominaj, że ja też teraz jestem wampirem i ciebie też to niedługo czeka, dobrze? Tak, potem wyciągnę Shade’a, tak jak obiecałam.
Spojrzał na mnie, jakby się zastanawiał, czy aby na pewno chce się stać tym co ja.
- Gabrielu – podeszłam i objęłam go. Nie protestował, tylko odwzajemnił uścisk z jakąś desperacją. Starałam się go rozumieć. Mnie samą też to wszystko przerażało. Jeszcze miesiąc temu byłam zwykłą złodziejką z londyńskich ulic. Czym byłam teraz? Czym będę za parę miesięcy? – Z tej sytuacji nie ma innego wyjścia. Nic tutaj nie jest naszą winą, rozumiesz? To ta wariatka to zaczęła i nie zostawiła nam innego wyboru. Więc muszę zagrać kartami, które mam.
Odsunęłam się od niego powoli i z pewną czułością pogładziłam jego złote włosy. Gabe zawsze mnie bawił swoim szaleństwem i cwaniactwem, może nawet trochę imponował odwagą i ryzykanctwem, ale też zawsze - nawet mimo tego, że był ode mnie starszy – traktowałam go niczym postrzelonego młodszego brata. Jak Rorego.
- A więc kiedy ruszamy? – przerwał ciszę Rory.
- Dziś w nocy – odpowiedziałam.
I zaczęłam się zastanawiać jak to wszystko rozegrać.

Smile_

Całość nadal jest w porządku, ale mam wrażenie, że mieszasz narracje. Raz stosujesz pierwszo-osobową, a zaraz trzecio. Jak na mój gust powinnaś się trzymać jednego stylu. Trochę jak w poradnikach- albo przez cały czas piszesz w drugiej osobie liczby pojedyńczej, albo w trzeciej i nie mieszasz tych dwóch osób. Wiesz o co mi chodzi?

Wredniak

Smile_

Aha, w takim razie przepraszam za krytykę. Smile

Mikka