Goście weselni - ff by alicee

alicee

Jej, jej, jej - aż sie boję to powiedzieć, ale skończyłam jednak tego ff (nie bójcie się - najdziksze i najbardziej ryjące psychikę sceny wycięłam). Przeczytajcie, acz ostrożnie - nie wiem, czy nie doznacie szoku w kontakcie z moimi grafomańskimi wybrykami...

Goście weselni

Od naszego ślubu minęło już całkiem sporo czasu, większość gości spoza Dogewy już się dawni rozjechała, tylko dwoje z nich nadal nie spieszyło się z odjazdem – Rolar i Orsana. Obydwoje po cichutku wpletli się w dogewską społeczność i zadomowili na dobre, unikając jakichkolwiek rozmów na temat ich przedłużającego się pobytu w dolinie. Oczywiście ani mnie, ani Lenowi ich towarzystwo nie przeszkadzało, wprost przeciwnie – było bardzo zabawnie obserwować, jak usiłują udawać, że nie zasiedzieli się tak długo tylko dlatego, ze nie chcieli się rozstawać – do czego rzecz jasna za żadne skarby świata by się nie przyznali. No i leszy z nimi, przynajmniej było wesoło!

* * *

Pewnego słonecznego poranka obudził mnie szczęk żelastwa. „Ki ghyr?” – pomyślałam, przecierając zaspane oczy. Zrezygnowałam z prób budzenia Lena, który spał dziś jakoś wyjątkowo mocno, nawet jak na wampira, z trudem wyplątałam się z jego ciasnych objęć i wyjrzałam przez okno.
Zobaczyłam Rolara i Orsanę, z zapałem ćwiczących walkę na miecze. Nie wyglądało na to, by któreś z nich zdobywało przewagę, może dlatego, że, co było w ich przypadku dość niespotykane, bili się uczciwie, bez żadnego kopania z jednej, czy łapania za kopiące nogi z drugiej strony.
- Dzień dobry, ranne ptaszki! – zawołałam, machając do nich. – Długo już się tak tłuczecie?
Rolar wyszczerzył kły w uśmiechu i, nie przerywając walki, odpowiedział:
- Całkiem długo. Orsana skoro świt pobiegła mnie budzić...
- Nieprawda! – zawołała z oburzeniem dziewczyna. – Tak wyszłam... zaczerpnąć świeżego powietrza! To on się pałętał pod moimi oknami!
- Po prostu strasznie zgłodniałem... – wampir mrugnął do Orsany, uśmiechając się szeroko.
Najemniczka zacisnęła zęby i zaatakowała Rolara ze zdwojoną energią. Nie skończyło się to najlepiej, gdyż w pewnym momencie poślizgnęła się na mokrej od rosy trawie, przez co nie udało jej się odbić ciosu Rolara, i ostrze jego miecza przecięło jej skórę nieco powyżej nadgarstka. Najemniczka z cichym okrzykiem wylądowała na ziemi.
Wampir zbladł i opadł na kolana przy dziewczynie, chwytając ja za rękę i usiłując sprawdzić, jak głębokie jest zranienie.
- Przepraszam, Orsana! –jęknął Rolar, przerażony. – Ja nie chciałem, naprawdę!
- Orsana, żyjesz? – zawołałam, wychylając się z okna. Z daleka nie wyglądało to poważnie, ale jednak...
- Nie! – odpowiedziała najemniczka, usiłując wyrwać dłoń z uścisku wampira. – Czy ja ci już dzisiaj mówiłam, jak bardzo cię nienawidzę?!
Ostatnie zdanie było już przeznaczone dla Rolara, który, stwierdziwszy, że rana jest raczej niegroźna i powierzchowna, odzyskał dobry humor i uśmiechał się złośliwie.
- Przecież przeprosiłem... Ale wiesz, skoro już się skaleczyłaś, to może ja bym troszeczkę skosztował... No, po co ma się marnować...
- Pewnie, częstuj się – prychnęła Orsana, próbując drugą ręka jakoś zatamować krwawienie.
Rolar natychmiast przyciągnął sobie rękę dziewczyny do ust. Byłam zbyt daleko, by mieć co do tego pewność, ale chyba naprawdę wypił odrobinę. Jak można się było spodziewać, Orsana natychmiast wyrwała dłoń i spoliczkowała Rolara.
- Mniam – oblizał się wampir, rozpływając się w zębatym uśmiechu. – Mogę dostać jeszcze trochę?
Orsana najwyraźniej uznała, że prosił o kolejny policzek, i bardzo chętnie obdarzyła go tym uniwersalnym środkiem karno – zaradczym.
Uznałam, że moja obecność nie jest im w tej cudownej chwili potrzebna, i na palcach, żeby nie obudzić Lena, z powrotem wsunęłam się do łóżka, niemal natychmiast zasypiając.

* * *

Tego samego dnia, wieczorem, siedziałam z Orsaną i Rolarem w Domu Narad. Lena akurat nie było, gdyż właśnie trenował walkę gwordem. Rolar i Orsana grali w karty, a ja czytałam zwój, przesłany mi przez Welkę, opisujący jej ostatnie zielarskie obserwacje. Dotyczyły głównie nowych, odkrytych przez nią efektów wywoływanych przez zmodyfikowaną walerianę, jak również innych jej eksperymentów.
Nagle rozległ się odgłos małych nóżek i po podłodze przebiegło coś szarego. Orsana z dzikim piskiem wskoczyła na kolana Rolara, usilnie starając się nie utrzymywać kontaktu z podłogą. Wampir nie zgłaszał zastrzeżeń.
- Orsana, przecież myszy nie gryzą... – westchnęłam, powracając do studiowania zwoju.
Rolar rozpłynął się w jednym ze swoich olśniewających zębatych uśmiechów.
- Za to wampiry bardzo chętnie! – powiedział, pochylając się nieco ku szyi Orsany.
Natychmiast rozległo się głośne „plask!”. Podniosłam głowę znad czytanego zwoju i zobaczyłam, że twarz Rolara zdobi czerwony ślad, wykazujący spore podobieństwo kształtu do dłoni Orsany. Najemniczka nadal jednak siedziała na kolanach wampira, bojąc się dotknąć stopami podłogi.
W tym momencie do pokoju wszedł Len i z dość głupim wyrazem twarzy zagapił się na Orsanę siedzącą na kolanach Rolara i ciasno oplataną przez niego rękami. Mój mąż stopniowo zaznajamiał się z sytuacją, czytając nasze myśli, a my milczeliśmy, ja dlatego, że wyjątkowo nie miałam do powiedzenia nic konstruktywnego, Orsana z kolei była zbyt speszona, a Rolar – zbyt zajęty dobieraniem się do szyi najemniczki. W końcu Len uśmiechnął się szeroko i usiadł koło mnie.
- Trzeba coś zrobić z tymi myszami – powiedział, marszcząc lekko czoło. – Ostatnio bardzo dają nam się we znaki.
- Może napędza je właśnie fobia Orsany – czują się zauważane i doceniane – mruknęłam z roztargnieniem, nie odrywając wzroku od zwoju. Jak się okazało, Welka wymyśliła, ze można bardzo wzmocnić działanie pewnego gatunku halucynogennych grzybów, doprawiając je sproszkowaną rzepą.
- Pokażesz to Kelli? – spytał Len, wskazując na trzymany przez mnie zwój. Oczywiście wiedział, co w nim jest, czytając moje mysli.
- Nie wiem – wyznałam. – Taki specyfik w jej rękach będzie jak...
- Jak gword. – dokończył za mnie Len. – Miałbym jednak dla tego wynalazku pewne zastosowanie...
- Jakie? – spytałam, nie kryjąc ciekawości i podejrzeń. Czyżby moje szczęście małżeńskie postanowiło zostać ćpunem?
- Nie, nie mam zamiaru sam tego brać – Len jak zwykle ustosunkował się bardziej do moich myśli, niż słów. – Chodzi o Kajela. Kella ostatnio tak często aplikowała mu walerianę, gdy stawał się zbyt namolny, że chyba się na nią uodpornił. Przydałoby się coś mocniejszego...
- Len, to wstrętne! – oburzyłam się. – Robicie mu krzywdę...
Wampir przecząco pokręcił głową.
- Nie zapominaj, że organizmy ludzkie różnią się od naszych. Tego typu specyfiki nie są dla wampirów zbyt szkodliwe...
Obejrzałam się na Orsanę i Rolara, oczekując wsparcia od przyjaciółki, ale nie było ich w komnacie.
-Wymknęli się niemal od razu, jak przyszedłem – uśmiechnął się wampir.
-I gdzie ich poniosło? – zdenerwowałam się, nie wiedzieć czemu. Może dlatego, że dziwne zachowanie przyjaciół już od jakiegoś czasu działało mi na nerwy.
- Ghyr wie – odpowiedział niewzruszenie Len, pochylając się, by mnie pocałować. – Jaka to właściwie różnica?
„Właśnie, jaka to różnica?” – pomyślałam, z miejsca zapominając o Orsanie i Rolarze. Teraz liczyliśmy się tylko ja i Len.

* * *

Naprawdę nie wiem, gdzie oni wtedy poszli. Ani co robili. I nie jestem pewna, czy chcę to wiedzieć.
Następnego dnia pożegnali się i wyjechali. Razem.

Czekam na konstruktywna krytykę. I nie obrażę się, jak powiecie, że do niczego Smile

P.S. - Wiem, że to "Częstuj się" zabrzmiało jak żywcem wycięte z rozmowy Lena z Wolha, ale tak mi tam pasowało, że nie mogłam się powstrzymać.... Embarassed

kuszumai

alicee

kuszumai

podoba

Alicee - ja jeszcze oceniam Twisted Evil

....

kuszumai

alicee

Poprawię te zdania, ale już nie dziś Razz

Cieszę się, że ci się podobało Smile

A co do "zebatego" uśmiechu Rollearena, to mnie ten przymiotnik nie satysfakcjonuje, powinien to byc usmiech jakiś "klasty" albo coś, ale po polsku to tak nie bardzo Sad

kuszumai

może ostrozęby?

Alicee - mi się naprawde ten ff podobał Very Happy

Powiem więcej: mój ff powinien sie schować! (jeśli tyego już nie zrobił Very Happy

)

alicee

No cos ty, jakie schować ?! Twój ff jest inny, taka b. parodia pewnych postaci (zimny Ed i bella), i tego nie można tak porównywać! Mi się twój ff bardzo podobał Very Happy

kuszumai

A mi sie twój bardziej podobał! Very Happy

I jest duzo Rollearenie Very Happy

napisałam dzisiaj trochę swego ff i plny na jego dokończenie. Jak chcesz to doczytaj końcówkę i pomóż mi bo ja jestem w kropce.......

alicee

Już się biorę za czytanie Smile

Lilenne

Alicee, wspaniałe. Oczwiście za niedługo pojawi się tu długa recenzja, ale gdyż warunki pogodowe mi nie sprzyjają więc narazie powiem tyle - to kiedy następne ff?

alicee

Następne? Hm, nie wiem... Na razie poczekam, co Strzyga powie... Smile

Strzyga

Strzyga przez dłuższą chwilę nie jest w stanie nic powiedzieć, bo śmieje się tak histerycznie, że... że nawet nie umie znaleźć porównania.

Strzyga

Przeczytałam trzeci raz i zmieniam zdanie - ta pointa jednak ma siłę rażenia granatu ręcznego.

Komentarze też znowu przeczytałam. I dopiero teraz zauważyłam kuszumaiowe

alicee

Oj, była taka jedna Smile

Nieważne zreszta, i tak wam nie powiem , co w niej było Razz

No to tak... Smile

Nad dynamiką opisów, stylistyką i w ogóle wciąż pracuje, więc dziękuję za rzeczową krytykę niektórych fragmentów, postaram się poprawić Wink

A co do niedosytu.... No, jak dopracuję to, co jest na razie, to zajmę się dowaleniem czegoś w środek. Wiedziałam, ża tak trochę tego mało - no i fabuły też nie ma w tym żadnej Sad

Ale to była tylko wstępna próba Wink

Mam nadzieję, że następny ff pójdzie mi lepiej... Bo musicie wiedzieć, że ja jestem beznadziejna, jeśli chodzi o dokańczanie "dzieł" - nie wiem, czy kiedykolwiek skończyłam jakieś opowiadanie, pomijając te zadawane do szkoły Wink

, no i jeden absoltunie dziki tfu!r spłodzony przeze mnie w wieku lat... ? chyba 11? Razz

Dziki i długi niemożebnie. Wciąż trzymam, jako przykład na to, jak NIE należy pisać. Chociaż w sumie jest on chyba lepszy od niektórych zmierzchowych ff... Wink