Robin Hood by BBC

Strzyga · Wysłany: Nie 20:47, 14 Mar 2010 Temat postu: Robin Hood by BBC

A wczoraj po południu BBC Entertainment uraczyło mnie entą serialową wersją Robin Hooda. O mrauuu... ^^ Uwielbiam takie odgrzewanie klasyki! Tym bardziej, że ślicznie zrobione, oczywista ułagodzone i podejrzanie wyczyszczone jak na średniowiecze, i całkiem zabawne. Takie trochę merlinowe - kanon poszeeeedł, ale i tak jest fajnie. Chociaż żadnego mrauuu by nie było, gdyby nie pojawiający się co jakiś czas tru mhroczny pan, który chyba był trochę tchórzem i niezłym sukinsynem, ale i tak był boski, i pomykał w gustownym, czarnym, epicko skórzanym stroju. Tylko że oglądałam zaledwie ostatni kwadrans i nie bardzo się zorientowałam, kim był ^^

Juny · Wysłany: Nie 21:24, 14 Mar 2010 Temat postu:

Hm, a skąd czerpiesz BBC Entertainment? Tak najzwyczajniej z telewizooora? Czy jakoś online?

Ja cierpię ostatnio, bo nie działa mi ściąganie, wiem, piractwo, ale inaczej nigdy bym nie obejrzała niektórych rzeczy z tego względu, że w Polsce są niedostępne.

Villka · Wysłany: Nie 21:28, 14 Mar 2010 Temat postu:

hymmm.... Strzygu, kolejny Robin? Weź mi linkiem zarzuć do traileru właściwego, bo jest ich od cholery w sieci, a każdy z inną wersją.

Strzyga · Wysłany: Nie 22:57, 14 Mar 2010 Temat postu:

BBC mam normalnie, w telewizorze Smile

Multimedia rulezz (tak, chamska reklama - internet się wiesza rzadko, a w TV można złapać wszystkie Discovery, polskie wersje BBC i nawet jakiś ruski kanał XD)

Ha, znalazłam! Nawet z całkiem ładną muzyczką, o - trailer
Tru Mhroczny Pan pojawia się jakoś tak od dwudziestej sekundy, siedząc na dziwnych workach z czymśtam, a później już tylko olśniewa zajebistością. Łysy kurdupel, który pojawia się w jego towarzystwie to szeryf Nottingham (hmm... zważywszy na to, powinno być na odwrót - to Tru Mhroczny Pan pojawia się w towarzystwie łysego kurdupla).
BTW, w ogóle ten Robin gryzie moje poczucie kanonu i gryzie moje przyzwyczajenia - ja przywykłam do takich ekranizacji jak "Książę Złodziei" (ach, Costner! ach, Rickman!), a tutaj dwóch, zdałoby się, głównych bohaterów zaserwowano jako kurdupli i to IMO średnio atrakcyjnych (Bogini, tutejszy Robin wygląda bardziej podlotkowato niż merlinowy Artur...albo przynajmniej prawie).
Innymi słowy, zamierzam zostać oddaną fanką jeśli nawet nie całego serialu to Tru Mhrocznego Pana. Który, tak nawiasem, nazywa się bodajże Guy of Gisbourne i utnijcie mi dowolną kończynę, ale wątpię, czy ktoś taki był w kanonie. Prawdopodobnie spreparowano go właśnie jako wabik na młode, niezbyt niewinne dziewczęta, które dzięki temu zasiądą przed telewizorami, będą mruczeć jak zadowolone koty, rzucać kapciami w Lady Marian i wychodzić do kuchni po herbatę, kiedy Tru Mhroczny Pan będzie znikał z ekranu^^

Miriam · Wysłany: Nie 23:11, 14 Mar 2010 Temat postu:

Ja to kiedyś widziałam. Leciało kiedyś, dawno, dawno temu na tv2 bodajże. Ten Robin nie dość, że niski to jeszcze dziwnie zarośnięty.
Na tym trailerze Mhroczny Pan ma niezłą klatę. rrrr Smile

Strzyga · Wysłany: Nie 23:58, 14 Mar 2010 Temat postu:

A ja tego nigdy wcześniej nie widziałam... Bu Sad

W kwestii Tru Mhrocznego Pana cholernie trafny jest komentarz spod filmiku "thank God for black leather..." Mr. Green

Ech, i zostałam fanką scenki, jak Tru Mhroczny Pan zdejmuje rękawiczkę zębami.
Jedyna rysa na jego idealnej zajebistości to nadmiar eyelinera XD

A tak poza tym, to najchętniej bym się do niego dorwała z prostownicą (albo od razu z peruką), bo podejrzanie pasuje do mojej wizji Daimona Freya.

Miriam · Wysłany: Pon 1:05, 15 Mar 2010 Temat postu:

Z włosami można by było coś zrobić. Szczególnie z tym przedziałkiem Rolling Eyes

Villka · Wysłany: Pon 1:26, 15 Mar 2010 Temat postu:

Ten Tru Mhroczny Pan.... ma niebezpieczne, zachmurzone spojrzenie Razz

Bohun mi się przypomina xP
Fajny pan jest, widać po trailerze, że będzie głównym bohaterem xP

Ale lasencja mi się nie podobie Razz

Fajne wyjście z kanonu... Twisted Evil

Kurdupel kurduplem, w końcu Nottingham będzie złom postacią wzbudzającą lęk i oburzenie (i ma sokoła łiłi! xD lubiem go!), a Robin wcale nie taki zły... bardziej młodzieńczy, ale jesio nie oglądałam, więc się wypowiadać krtycznie nie będę...

Guy of Gisbourne? To nie ten, którego kukłę się pali na Wyspach w jakiś tam szczególny dzień? Tamten się zwał jakoś jak mój pies chyba... Guy Fuox?

Strzyga · Wysłany: Pon 2:08, 15 Mar 2010 Temat postu:

Juny · Wysłany: Wto 21:20, 16 Mar 2010 Temat postu:

Mam słabą znajomość starej Anglii, więc ciągle zdobywam swój kanon. Muszę dołożyć kolejny fakt o średniowiecznej Anglii- najpopularniejszy kosmetyk to eyelinier, opcjonalnie czarna kredka i to używana zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn. Prawie jak starożytny Egipt... intertekstualność...

Mhroczny Pan, rzeczywiście, jest argumentem, który przemawia za rozpowszechnianiem piractwa i ściągnięciem serialu...
I rękawiczka wymiata:)

Bo jeśli chodzi o klatę- wpędza w zakłopotanie pewnie facetów, ale i część dziewcząt Smile

Toż to prawie B Smile

Niby jakiś tam mięśni ale... Smile

Villka · Wysłany: Wto 21:33, 16 Mar 2010 Temat postu:

Strzyga · Wysłany: Śro 10:58, 17 Mar 2010 Temat postu:

alicee · Wysłany: Śro 12:26, 17 Mar 2010 Temat postu:

Villka · Wysłany: Śro 13:49, 17 Mar 2010 Temat postu:

Strzyga · Wysłany: Śro 19:32, 17 Mar 2010 Temat postu:

Jezu, ale mam tremę. I traumę, w końcu oba na t, to co się będę ograniczać.
Wrzucam tutaj - będzie łatwiej skasować, a jakbyście chciały jednak nowy temat, to zawsze można przenieść.
Jezu, ja nie chcę... Ale Villka mi kazaaałaaa...! *buczy*

No, to niniejszym Strzyga wkleja zbiór swoich refleksji dotyczących pierwszego odcinka serialu "Robin Hood" produkcji BBC. Indżoj i mnie nie zagryźcie. Chyba wbijam sobie gwóźdź do literackiej trumny, bo to jest żenujące.

Odcinek 1

Zacznijmy od tego, że cholernie ciężko było mi się oderwać od przepełnionych spoilerami fanowskich filmików z jutjuba. Ale obowiązek obowiązkiem, trzeba szerzyć nowy ulubiony serial, więc siadam i piszę reckę!
Dla ścisłości i żeby nikt się nie rozczarował – to raczej streszczenie będzie, przynajmniej pierwsza część. Bo muszę mieć to uporządkowane. No i jakbym pisała regularną recenzję, to musiałabym ten odcinek dosyć zdrowo zjechać. A nie chcę zjeżdżać bardziej, niż to i tak konieczne.
Żeby było jasne – nie sugerujcie się tym pierwszym odcinkiem, przynajmniej nie za bardzo. Dalej jest lepiej. Przynajmniej troszkę. I jest więcej mojego ulubionego Tru Mhrocznego Pana, który jest tak cudny, że zastanawiam się, czy aby na pewno nie oglądałam tego Robina naćpana, bo niemożliwe, żeby ktoś wymyślił tak idealnego bohatera. Kto zacz, dowiecie się wkrótce. (Albo i nie, bo oglądam w oryginale i do tego online, więc połowy nie słyszę, a drugiej nie rozumiem.)

Na początku był las, no bo jakżeby inaczej. Klasyka absolutna, czyli biedny wieśniak kłusuje, znajduje go przemiły patrol i chcą mu za karę przemiło odrąbać rękę. I wtedy, dum-dum-dum-dum.... zza krzaków wyłazi Dziad Borowy. No, jak rany, nie zmyślam, ani nie nawiązuję (za bardzo) do wiedźminowych streszczeń pana Radka – tego się po prostu inaczej nie nazwie. Kaptur to-to jak dementor ma do pasa, żeby nikt broń Borze Liściasty nie pomyślał, że ksywka „Hood” to tak bez powodu. Trochę pogada, trochę z łuku postrzela, towarzysz w krzakach przemyślnie zaszeleści, robiąc sztuczny tłum – i już sobie rycerzyki poooszli w długą. Oczywiście, chwilę później standardowo niekumaty, choć niestandardowo dobrze zagrany sługa wrzeszczy, jacy to oni nie są fajni i dzielni obrońcy sarenek natychmiast się wracają. Byliby im dokopali, ale chłopcy chyba oglądali LoTRa, bo schowali się w wykrocie, jak niziołki przed Nazgulem. Dobry patent, swoją ścieżką, bo tak pierwszych, jak i drugich prześladowcy nie dorwali.
Zatem wędrują sobie dalej radośnie do rodzinnego Locksley, po drodze dając popis kolejno – nieprawdopodobnej głupoty, żałośnie nieprawdopodobnego stylu walki, który troszkę zajeżdża komputerowymi polepszaczami słabej jakości i nieprawdopodobnie niepotrzebnej brawury (mnie tam się widzi, że skoczyć z trzech metrów, robiąc salto w tył, jest jeszcze bardziej niebezpiecznie niż normalnie, ale przecież ja się nie znam).
Teraz będzie odrobinkę bardziej o tym, na czym się znam, bowiem Robin z kolegą-sługą docierają do rodzinnej wioski i nie zdążają nawet dobrze rozgadać się o polityce nowego szeryfa, kiedy to przyjeżdża ściągający daninę ulubiony bohater Strzygi, Guy of Gisborne (Dla ciebie „Sir Guy of Gisborne”), odziany w płaszcz zapewne podpieprzony Abaddonowi. I muszę od razu uprzedzić, że w tymże momencie, Sir Guy of Gisborne nie prezentuje nawet połowy swego cudnego image’u, innymi słowy – jego zajebistość bije po oczach w sposób umiarkowany. Szczególnie, że choć płaszcz ma ładny, to jednak w kurtce wygląda daleko lepiej. Proszę się nie martwić, kurtka będzie już za jakieś dziesięć-piętnaście minut. Na razie polecam się zachwycić jego prześwietnym głosem.
Jednakże – nie wierzyłam, że przejdzie mi to przez klawiaturę – żadna zajebistość Guya nie zmniejszy zonka, spowodowanego pokłonem, jaki mieszkańcy wioski składają Robinowi, prawowitemu właścicielowi ziem.
Zresztą, przy tym odcinku zastanawiałam się głęboko, jak cholernie spici byli scenarzyści – niektórych scen się nie umieszcza, jeśli ma się wystarczające wyczucie obciachu.
Dalej pojawia się lady Marian. I to jest taki zonk, że szkoda gadać. Lady jest zwyczajnie, cholera, nieładna. No dobrze, nie straszy, ale do piękności jej dalej niż bliżej. Nie ma co gadać, trzeba zobaczyć. I wiecie, też bym się nie burzyła, gdyby nie fakt, że wiem, co będzie dalej.
Robin i jego kolega Much, przegonieni przez Marian z posiadłości idą sobie na radę miejską. Przedtem spotykają znajomych i obserwują biedotę i żebraków, którzy wyglądają o wiele czyściej niż statystyczny polski bezdomny, co mnie nieco zastanawia. W tym czasie Guy obrywa za to, że odezwało mu się sumienie i nie przegonił z kopa tego, pożal się Boże, pana na włościach. W sumie dobrze, bo później sumienie odzywa mu się rzadziej, co na kreację postaci wpływa niezwykle korzystnie.
Robina co prawda nie wysłano, żeby zbierał podpisy pod petycją, ale jego pomysły na uzdrowienie miejskiej gospodarki i handlu nie wywołały u szeryfa szaleńczego zachwytu. Swoją ścieżką, szeryf jest postacią zagraną naprawdę świetnie, karykaturalnie, przesadnie i mocno komediowo.
Mocno komediowa jest również wieczerza, która nic, kuźwa, nic nie ma wspólnego z tradycyjną wieczerzą średniowieczną. Albo to ja mam dziwaczne informacje. Plusem sceny jest – oczywiście! – Guy, który korzystając z tego, iż Robin zajęty politykowaniem, przejmuje Marian.
I tutaj dochodzimy do Rażącej Nielogiczności. Na litość, co ona, jedna baba w całym Nottingham?! Marian w tej wersji naprawdę nie jest pięknością. Guy co prawda w tym odcinku też nie powala urodą, ale jednak wygląda od niej lepiej. Ale mniejsza z tym, tutaj sobie każdy wyrobi opinię we własnym zakresie. I o tym będę truła przy okazji następnych odcinków.
Ad meritum: jest egzekucja (no co? targu nie ma, a rozrywka być musi). Robin na potwierdzenie lojalności wobec szeryfa – którą póki co stara się pozyskać – musi odczytać wyrok na mieszkańców swojej wioski. Trzeba mu przyznać, że nie świruje i nie pęka. Pęka dopiero, kiedy tamci już wiszą – wyrywa łuk strażnikowi i wygłaszając jednocześnie płomienne przemówienie, strzela po kolei we wszystkie sznury (oczywiście perfekcyjnie, mimo że naciąga łuk z ręki, zamiast z pleców, co jest rażącym błędem, jak stwierdziła moja koleżanka, robiąca w tym wypadku za eksperta). Wisielcy nawiewają, cali i zdrowi, nic to, że powinni mieć już chyba połamane karki. Później, jakby od niechcenia ratuje przyjaciela metodą z gatunku Nie Próbujcie Tego W Domu. I znów – trzeba zobaczyć, bo mnie słów brakuje, żeby taki totalny kicz opisać. Tak, ta scena jest już nawet nie przerysowana – to zwyczajny kicz.
A później, jak zawsze przy epickich scenach walki i ucieczki – burdel na całego.
I w zasadzie na tym się kończy.

A teraz parę słów profesjonalnej recenzji (albo przynajmniej czegoś, co ma za nią uchodzić).
Co do kanonu – cóż, jest to jeden z tak wyeksploatowanych, wiecznie powracających kanonów, że już nic nie razi. Nawet Robin-kurdupel. Nawet sir Guy, którego nie powinno być, ale chwała producentom, że jednak jest. Nawet tę nieładną Marian da się przeżyć, już pal licho.
Trochę gorzej z realiami epoki. Ałć, i to paskudne ałć. Bruk czyściutki, jakby go codziennie szorowano na błysk. O żebrakach i biedocie już pisałam. O strojach napiszę kiedy indziej, na bieżąco, bo do tego trzeba bardziej sprzyjającego momentu.
Fabułka klasyczna, nie odbiegająca za zbytnio od wcześniejszych wersji Robina. Sporo scen zajeżdża kiczem, ale ten kicz jest zaskakująco mało rażący, jeżeli nie podchodzi się do serialu przesadnie poważnie. Na pewno trzeba mieć niezłą odporność na wyeksploatowane motywy.
Całość przyjemna i wybitnie lekkostrawna. Nie jest klasycznie odmóżdżająca, choć nie wymaga też wysiłku intelektualnego. Jak ktoś oglądał „Przygody Merlina” to zrozumie w lot, o co mi chodzi, jeśli powiem, że to był ich prawdopodobny poprzednik. Dokładnie ta sama konwencja – kanonu ni cholery, dobra zabawa gwarantowana.
Generalnie - dobry antydepresant.