Wampiry a niechęć do rozwoju

Mikka

[z biblioteki, żal wywalić]

Miriam

No niestety tak bywa. Ale to zależy od autorów i od tego jaka to ma być książka (czy dla młodzieży).
Gdzieś Strzyga mądrze napisała (chyba mogę Cię zacytować?), że w przypadku związków wampira z człowiekiem autorzy rozwiązują to

Strzyga

Oj, Sebriel ma rację absolutną, to jest rzecz po prostu przepotworna...
Tutaj rzucę coś, co się częściej w opowiadaniach blogowych zdarza - o nieśmiertelnym bohaterze (wampirze, of korsa, to modne) powiedziane jest np. że nigdy nie lubił książek albo po prostu, że nie czyta. Spotkałam się z rozsądnym komentarzem takiej sytuacji w jednej z analizatorni - "No pewnie, bo każdy chce być ćwierćinteligentem przez wieczność". A aŁtorkom to w ogóle nie przeszkadza! Więc może ci bohaterowie zachowują się jak niedojrzali kretyni właśnie dlatego - nigdy nie zrobili nic, żeby wydorośleć lub zmądrzeć i pozostali niedojrzałymi kretynami.

Wredniak

Strzyga

Najbardziej przemawia do mnie ta część o psychoanalizie Freuda - to wyjaśnia czemu wampiry świrują i zostają emo.
I o ile pojmuję tę izolację od społeczeństwa, to czym można by tłumaczyć niechęć rozwoju intelektualnego? Przecież te dwa rodzaje rozwoju niekoniecznie idą w parze, zdarzają się jednostki intelektualnie rozwinięte ponad wiek i poniekąd z tego powodu aspołeczne, wykluczone z grupy rówieśników.

Wredniak

Juny

A może nie chodzi o zacofanie wampirzych umysłów, ale o wyjątkowość bohaterek:) Prawdopodobnie na tym opiera się zmierzchowy romans, E> tyle lat grał kołysanki, czytał ulubione fragmenty Dziwnych Losów ... , uczył się portugalskiego, no ale B. przegoniła jego wszystkie oczekiwania w 17 lat.
To samo w "Zawodzie...", Wolha też jest przecież wyjątkowa, bo i jakoś utalentowana, bo i nietuzinkowo myśli, no i nie boi się wampirów.

Tak sobie pomyślałam:D

Sebriel

Strzyga

Durne, nie? Właśnie siadam ze świeżutkim, nowo wykoncypowanym pomysłem do pisania i słabo mi się robi na myśl, że będę musiała również i takie zagadnienia ogarnąć.

Cassie

Wiesz Mikka , masz rację Smile

Dziwne , nigdy nie patrzyłam na to w ten sposób ...

Villka · Wysłany: Pią 21:22, 05 Mar 2010 Temat postu:

Żeby opowieść była ciekawa musi zawierać w sobie coś wyjątkowego...
Czy wciągnęła by was powieść o kimś szarym, nie przeżywającym niesamowitych przygód? Chyba po to się piszę książki, żeby zawrzeć w nich zakręcone zdarzenia, które mają nikłą szanse przydarzyć się przeciętnemu wyjadaczowi chleb. Ewentualnie spisuje się takie wydarzenia, które miały miejsce, ale SĄ zadziwiające.

Poza tym, pomijając już wspomniane zasady koegzystowania w społeczeństwie, przecież ludzie są różni. Związki często opierają się na przeciwnościach charakterów.

Jak często kobiety uskarżają się, że ich mężczyźni to duże dzieci? I jak często panowie używają tej frazy jako wymówki usprawiedliwiającej ich zachowanie (to jest wyjątkowo paskudne xP mówisz takiemu, że miał zrobić coś mega ważnego do pracy, a on polazł puszczać okropnie drogi, bajerancki zdalnie sterowany helikopter... pytasz dlaczego cię olał a ten "bo ja jestem dużym dzieckiem, nie słyszałaś?") - jest tak bez względu na to, czy mają 17 lat, czy 50.

Kobiety znowu mają tendencje do matkowania i bycia odpowiedzialnymi za wszystko.

BTW -> Wredniak świetny post Smile

psychologia zdana? Very Happy

Alvik

Myślę, że rozwój a wiek nie ma tu nic do rzeczy. Znam wiele osób w wieku moim, albo i młodszych, które są inteligentne, oczytane. Znam też osoby w wieku lat... sporo, powiedzmy powyżej sześćdziesiątki, które nic nie robią ze swoim umysłem, pozwalając mu marnieć.

Wampiry mają też sporo innych zajęć - np. dostosowywanie się do danych czasów. Osoba która urodziła się w końcu XX wieku od dziecka wie co to komputer, telefon komórkowy, automatyczna sekretarka. Zauważcie jak na nowinki techniczne reagują chociażby nasi rodzice - to co dzieciakom w wieku lat 12-13 zajmuje kilka minut, osobom starszym, najczęściej wielokrotność tego czasu. Moja mama umie włączyć komputer, napisać dokument, czasami wejść na jakąś stronę. Ma jednak problem z wydrukowaniem czegoś, czy włączeniem filmu, że o załącznikach i mailach nie wspomnę. Brat zaś śmiga na różnych serwerach gier, bawi się edycją filmów i podrasowuje system.
Wampir też nie ma łatwo - w wielu przypadkach musi troszczyć się by go nie odkryto, udawać zwykłego człowieka, zdobywać pieniądze, pożywienie, a jednocześnie nadążać za czasem.

Z drugiej strony - wiele zależy od tego jak się daną osobę traktuje.
Jeśli traktuje się kogoś bardziej jak dziecko, niż dorosłego, trudno by ta osoba zachowywała się dorośle.
W dodatku, być może niezbyt inteligentne jak na dany wiek, zachowanie jest elementem kamuflażu? Albo po prostu... hm, pamięć? Ile rzeczy można zapamiętać? Po 20-30 latach ludzie zapominają wiele z tego co czytali, umieli, i być może wampir skazany jest na zapominanie tego co było, by móc iść dalej?

mroczna88

Wszystko zależy od autora, tak naprawdę. Jeśli potrafi się obronić, to spoko. Jeśli nie... Wtedy gorzej.
I to jest chyba powód, dla którego uwielbiam Anne Rice. Jej Lestat ma swoje dziecinne momenty, ale widać, że przez tyle lat nauczył się czegoś i czasami wypływa z niego ta mądrość, choć nie rzuca się w oczy.
Len niby jest dziecinny, ale on po prostu ukrywa swoją dorosłość.
Tak samo jest z Moniką z trylogii Pilipiuka. Woli zachowywać się jak nastolatka.

Tak naprawdę wychodzę z założenia, że oni się nudzą. Żyjcie sobie 700 lat i miejcie egzystencję, która sprowadza się do:
1.Zachód słońca - wstajemy
2. Jemy
3. Poczytamy sobie książkę, którą znamy od podszewki
4. Pójdziemy do teatru, żeby po raz setny zobaczyć to samo
5. Jemy ponownie
6. Jak możemy, to idziemy pobzykać (u Anne Rice nie mogą, biedaki)
7. Jemy, bo po bzykaniu jesteśmy głodni
8. Wschód słońca, więc idziemy spać

To oczywiście te typowe wampiry, co śpią w dzień. Jednak życie wampira MUSI być nudne. Kilkaset lat rutyny, bo co by nie robił, to zawsze będzie rutyna (nic dziwnego, że Magnus się zabił). Czasami zachowywanie się jak nastolatek, dziecko, czy ktoś kto nie ma za sobą kilku setek lat jest jedynym sposobem na zachowanie świadomości i nie zwariowanie.
Tak mi się przynajmniej wydaje.

Rosalie Soiree

A z drugiej strony, żeby mieć jakikolwiek kontakt z ludźmi, nie mogą błyszczeć swoimi umiejętnościami i wiedzą zbyt mocno, gdyż stałoby się to podejrzane i zwykli ludzie próbowaliby znaleźć wyjaśnienie takiego fenomenu. Komu nie wydałoby się dziwne, że 25-latek (uśredniając) zna się na wszystkim, umie nie wiadomo ile języków, był wszędzie, itd. Ktoś by się w końcu zainteresował i mógłby dociec prawdy. ):

babożnik

No z tym "byciem wszędzie" się akurat nie zgodzę. Z tego co się orientuję Len przed spotkaniem Wolhy nie wyściubiła nosa poza Dogewę, chyba, że ten jeden raz do Arlissu.
Powiem szczerze, że nie zauważyłam "niedorosłości" Lena, chociaż przyznaję, że jest to jeden z powodów, które często irytują mnie u innych autorów.