W.Redna

Jasmin

Owszem są. I chwała za to! W nich nadzieja. Ostatnio jestem trochę przewrażliwiona- każda nowa książka jaką zacznę czytać okazuje się być beznadziejną, nieklejącą się historią o samotnych, porzuconych dziewczynach. I tak byłam tolerancyjna w porównaniu do mojej koleżanki, która pewną książkę wyrzuciła przez okno, bo stwierdziła, że to co miało być wciągającą opowieścią okazało się cytuję "niewartymi zajmowania miejsca na półce, pomyjami". Ja aż tak brutalnie nie postępuję.

Strzyga

Niniejszym stwierdzam coś, co łaziło mi po głowie już od dawna, tylko nieubrane we właściwe słowa - nie ma obecnie w literaturze fantasy bohaterki o której przyjemnie by mi się czytało.
Bo wszystkie to albo rozlazłe ciamajdy bez charakteru, albo takie właśnie chłopczyce wręcz niebezpiecznie zahaczające o określenie "babochłop". I doprawdy nie wiem, co gorsze. W ogóle te wszystkie stworzenia, kreowane na postacie z którymi mogłyby się utożsamiać zwykłe dziewczyny są jakieś paskudnie nierealistyczne. Albo w każdym razie nie spełniają tego założenia.

kuszumai

Jedyne co je łączy to to, że się rozmnażają. Nie spotkałam się jeszcze z bohaterką, która by była inna niż wszystkie. Jeżeli jest chłopczyca, to fabuła książki sprowadza się do tego, że jest w bohaterce dużo romantyzmu i kończy się happy endem. Natomiast kobiety z natury romantyczne nagle odkrywają w sobie "zabójczynię" i kreują się na takiego babochłopa.

Caeles

ew. biedne delikatne niewiasty znajdują ochronę w silnych ramionach mężczyzny.
i pozostaje taka delikatna, nieporadna sierota nam..

tak, to ja już wolę chłopczyce, zabójczynie albo inne takie ciekawostki ;p

no a oryginalnej bohaterki, o której wspomina Strzyga.. cóż.. pewnie to taki Święty Grall. Mówi się o nim ale nikt nie widział i nie zobaczy ;p

Jasmin

Ja też wolę chłopczyce- i to sto razy bardziej. Nie mogę ścierpieć takiej, za przeproszeniem, ciapy, która nie umie sobie poradzić. Lubię mocne charaktery.

i muszę się zgodzić z przedmówczynią co do Świętego Gralla itd. Ale zawsze jest nadziej. Może kiedyś ktoś nas zaskoczy i napisze prawdziwe arcydzieło z bohaterką godną miana Wielkiej. Pozostaje czekać albo samemu tworzyć ;D

Strzyga

Ech, to mnie się z kolei te chłopczyce przejadły do takiego stopnia, że już wolę czytać o romantycznych lelijach. A może to kwestia tego, że mnie samej chyba do leliji bliżej Rolling Eyes

Zaznaczmy, że istnieją lelije niepozbawione charakteru, jak choćby bohaterki Kossakowskiej (nie mówię tu o Hiji, która w pierwszej części jest Mary Sue, a w drugiej panną Łęcką z Królestwa, ale na przykład o Koral ze "Zwierciadła").

Sebriel · Wysłany: Wto 20:11, 02 Mar 2010 Temat postu:

Nie wiem jak wy, ale ja od czasu do czasu lubię poczytać o dziewczynach, dla których tragedią jest złamany paznokieć Wink

to taka odskocznia, można się wyluzować nieco.
A teraz pytanie: jaka bohaterka książki fantasy( nie opowiadania) wydanej w ostatnich latach była typową delikatną, bezbronną, martwiącą się makijażem i wyglądem panną? Jeżeli ktoś zna, nie da znać, to chętnie przeczytam książkę w której takowa występuje Smile

Strzyga · Wysłany: Wto 20:59, 02 Mar 2010 Temat postu:

Na ile liczymy "ostatnie lata"? Bohaterki jako takie się zdarzają, wymieniona Hija chociażby - gorzej jeśli to ma być główna bohaterka. (Ja mam wrażenie, że te chłopczyce też się strasznie martwią wyglądem tylko w drugą stronę - co by tu zrobić, żeby absolutnie NIE wyglądać dobrze.)

Sebriel · Wysłany: Wto 21:01, 02 Mar 2010 Temat postu:

Tak, mi chodzi o główne bohaterki, bo drugo-, trzecioplanowe to znam.
I powiedzmy.. ostatnie dziesięciolecie Wink

bo to jest taki mit, że chłopczyca broń boże nie może wyglądać jak kobieta. Ma być płaska, nosić workowate ubrania, a na widok mazideł ma dostawać dreszczy

mfabry · Wysłany: Wto 21:26, 02 Mar 2010 Temat postu:

Caeles · Wysłany: Śro 19:06, 03 Mar 2010 Temat postu:

a wracając do naszej bohaterki.
po przeczytaniu dzisiaj kolejny raz 1szej części dochodzę do wniosku, że moją ulubioną jej cechą jest poczucie humoru. Bardzo lubię żarty i dowcipne uwagi, które rozrzuca na 4 strony świata Smile

czytając je od razu humor się poprawia i uśmiech wykwita na buźce Razz

A wy to tak specjalnie, mnie na złość... ==' - Strzyga

Luiza · Wysłany: Śro 19:36, 03 Mar 2010 Temat postu:

Cały ZW napisany jest z humorem, dzięki temu lepiej się czyta. Nie ma takiego poważnego języka, wszystko jest przekazywane w prosty sposób i dlatego jest tak fajnie Very Happy

. Wolha ma świetne poczucie humoru, ale ta jej wredność też jest dobrą cechą. Niby powinna być negatywna, ale w takim połączeniu cechy te sprawiają, że Wolha jest baaardzo ciekawą, pozytywną postacią Smile

.

Caeles · Wysłany: Śro 19:41, 03 Mar 2010 Temat postu:

właśnie, jej poczucie humoru tępi złośliwość wypowiedzi. odbiera się jae jako ot, docinki, a nie poważne obrazy.
co w rezultacie wychodzi tylko na plus dla historii, czyniąc ją miłą, lekką i przyjemną Very Happy

ot, jedna z tych lektur, obok Pratchetta, do których z przyjemnością wracam, gdy zły humor mam albo dołka

zwłaszcza, że mam już przesyt silnych, ale mało zabawnych kobiecych postaci Wink

czasami lubie się tylko i wyłącznie pośmiać

Eleri · Wysłany: Śro 20:02, 03 Mar 2010 Temat postu:

Rzeczywiście, humor jest wielkim atutem tej książki. Nawet po kilkukrotnym przeczytaniu, te sytuacje nadal mnie bawią. I nadal występują niekontrolowane parsknięcia (śmianie się w głos to nie moja działka).
A Wolha jako podstawa tego humoru, z tą wrednością, ostrym językiem i właśnie poczuciem humoru. Osoba o której przyjemnie się czyta.